Lake Langano

Lake Langano
Is een meer op 200 kilometer ten zuiden van Addis. Het maakt onderdeel uit van zeven grote meren die zo’n beetje in een lint in de Riftvallei liggen. In tegenstelling tot Sekota is de omgeving daar zo plat als een dubbeltje en kijk je over uitgestrekte velden met pas weer in de verre verten bergen. Het water van het meer is bruin en omdat het voor de douches in ons resort werd opgepompt leek het bij de eerste douche of je wel érg stoffig was geworden van de lange reis. Daar waren we dus afgelopen week voor een conferentie van alle VSO volunteers in Ethiopië en de bureaustaf. Bij elkaar waren er zo’n 130 mensen, waarvan ruim 100 “gewone” volunteers, vijf AP’s (accompanying partners) en een stuk of twintig 18 – 25 jarige jonge volunteers, duo’s bestaande uit een Ethiopische locale partner en een Engelse volunteer, die drie maanden komen samenwerken aan diverse locale projecten – ze wonen bij een Ethiopische familie. En er zijn nog meer volunteers! Honderden (wever)vogels luisterden onze aanwezigheid op met vrolijk gefluit en gekwetter. De algemene conferentie kende een veelheid aan onderwerpen, waarvan niet het minst belangrijk de mededeling was dat er flink de klad zit in de financiële positie van VSO Ethiopië. Donors (donoren?)kennen ook crisis en zo ook het hoofdkantoor van VSO wat volgend jaar de bijdrage voor kantoor Ethiopië met 70% vermindert. Met name de ervaringen van de adolescente volunteers maakten veel indruk. Die spraken over een totale verandering van hun “mindset”. Zij nemen die verrijking voor hun hele leven mee!
Na de algemene conferentie bleven de educatieven voor nog twee dagen onderling gesmoes. Nou ja, uitdiepen van zaken die alleen ons aangingen. Hoe zorg je ervoor dat (voor de donoren, maar ook voor jezelf) duidelijk wordt wat er bereikt is? Ook hier neemt het “meten is weten” een grote vlucht. Waar niet iedereen warm voor loopt. Wat zeggen getallen over ontwikkeling? En hoe weet je wat jouwaandeel is/was? En wat betekent een jaar in de kwalitatieve ontwikkeling van een onderwijsstelsel? Maar ja, de donoren…ze willen cijfers zien. En die krijgen ze, al zeggen ze soms helemaal niets. Daarnaast zijn er ook nog wel interessante manieren om kwalitatief te evalueren door met omschrijvingen te werken die wel of niet van toepassing zijn. Ook daarvan bespraken we een voorbeeld. En natuurlijk werden er praktijken uitgewisseld.
Gelukkig hadden de persoonlijke (her)ontmoetingen de overhand en was er van alles te beleven door de vele “andere” skills die men hier in open workshops met elkaar deelde. Van voetreflexologie tot vogels spotten. En zwemmen natuurlijk, al moest je wel een honderden meters lopen/zwemmen om dieper water dan tot je middel te vinden. Maar José was er niet uit te slaan!
VSO zit vol getalenteerde en positief ingestelde mensen die er helemaal niet op uit zijn even de wereld te veranderen, maar vooral een persoonlijke en professionele bijdrage willen leveren aan een behoorlijk leven voor iedereen. Enthousiaste, lieve, rare, slimme, communicatieve, en ook soms een paar ietwat zure of veeleisende mensen. Maar die redden het vaak niet. Het gaat namelijk niet altijd zoals je zou willen. Dat weten onze lezertjes nu wel.

Dachten wij zo langzamerhand toch aardig ervaren reizigers in dit land te worden, wordt dit onmiddellijk gelogenstraft door de realiteit. Om 3.30 uur zaten we kant en klaar en met wijdopen slaapogen in een huis vol muggen op onze driver te wachten. Die een uur te laat kwam, dus al flink de pest in. Doorjakkeren dan maar over de nachtelijke rotweg naar Lalibela om op tijd op het vliegveld te zijn ( de laatste keer waren we te laat en werden al omgeroepen). Nou, we waren op tijd deze keer. Wij wel! Had de plane verdorie drie uur vertraging. Wisten ze de avond ervoor al, maar ons niet gewaarschuwd.
Het is niet fijn om doodmoe om rotstoeltjes te zitten en de worst shiro ever te moeten consumeren. En intussen vertrok in Addis een tweetal bussen met alle volunteers uit Addis en elders! Gezellig! Maar wij hadden nu wel een auto met chauffeur, die we deelden met een staflid van het VSO kantoor en met lauwe kleffe vette burgers with fries, heel lief door onze chauffeur meegenomen en in de snikhete afgesloten auto op ons te wachten gelegd.
Op de terugreis gebeurde ook van alles…Onze vaste taxichauffeur kwam helemaal niet opdagen en noopte ons een reserve taxi aan te boren om toch op tijd bij het vliegveld van Addis aan te komen. Rustig achter aansluiten in de lange rijen en de juiste gate nemen, helemaal zoals ervaren reizigers dat doen. We hadden al langs verschillende balies geboard voor de vlucht Addis-Lalibela en moesten langs de laatste balie. Allemachtig, wat was het daar druk. Dat was het anders nooit. Enfin, we werden door baliemedewerkster meteen doorgestuurd, want Lalibela vertrok gauw. Door de ons bekende deur gesluisd en vervolgens de shuttle-bus in naar de Bombardier die voor binnenlandse vluchten gebruikt wordt. Die bus reed erg ver weg. Dat deed-ie anders nooit! En stopte ook niet bij een Bombardier maar bij een enorme jet van Ethiopian Airlines. Die hadden we anders nooit!! Rustig de trap op, wat met die massa mensen lang duurde. Bovenin vroeg een stewardess of we ook nog een andere boarding pass hadden . Pardon? Ja, bijvoorbeeld een naar Mombassa, want daar ging dit vliegtuig heen!
Met kunst en vliegwerk, veel adequaat regelwerk ( zijn ze hier echt goed in!), een vliegtuig dat op ons wachtte en een halve hartverzakking zaten wij uiteindelijk in de Bombardier. En de ons goed bekende driver stond ons al op te wachten voor de terugreis naar ons nest in de bergen.
Die heeft overigens de dag van zijn leven gehad. Op heen – en terugweg heeft hij zoveel mensen als verantwoord opgepikt. Dat betekent 1 extra passagier voor in de auto zelf en zo’n 12, in verschillende samenstelling op verschillende stops, met zakken meel, hanen en wat dies meer zij, in de laadbak. Bracht hem in totaal het aardige sommetje van 1850 Birr op. Was-ie ons erg dankbaar voor want wij moesten dit illegale werk natuurlijk wel oogluikend toestaan en de anderhalf uur extra reistijd die het nam op de koop toe nemen. Van de eenzaam in de achterbak bungelende levende haan hebben we een foto gemaakt toen de passagiers om de traffic police te omzeilen een stukje lopend afstaken.

Terug in Sekota een tocht gemaakt naar Gudguda, het dorp in het diepe en verre dal achter het College waar verkopers van groente en fruit en andere spullen die hier op de markt worden verkocht elke dinsdagochtend vroeg bepakt vandaan komen. Heen zo’n 2,5 uur voornamelijk naar beneden lopen, dat betekent een kilometer of 8. Terug binnen twee uur omhoog omdat we een heel stuk steil klauterend hebben afgestoken op aanwijzing van drie jongetjes, waarvan één met een onafscheidelijk schaapje, die ons vanaf Sekota hadden vergezeld. Zij wezen ons ook op de waterbron waar onze voeten feest vierden en waar we werden voorzien van limoentjes door de plaatselijke jeugd. Die ons ook naar de volbegroeide geïrrigeerde groene velden bracht waar aardappelen, sinaasappels, bananen, papaja’s groeiden. Ze plukten pepers, sla , spinazie, theegroen en tandenschoonmaaktakken voor ons en wilden daar niet voor worden betaald. Thuis bleek dat José niet alleen van tijd tot tijd last van verzuring had gehad, maar ook waarom ze zo’n pijn aan haar poten had: drie enorme blaren! Ze ging nooit meer steil omhoog klauteren! Zei ze. Maar nu weten we waar ons eten vandaan komt. Dat is wel een paar dagen spierpijn waard.

Er is hier gisteren ergens in het centrum een super elektronisch billboard verrezen waar tzt door de Overheid vastgestelde prijzen voor bulk agrarische producten op worden vermeld. Bedoeling is dat de highlanders/boeren zich niet laten belazeren door opkopers. Jammer alleen dat de highlanders iha niet kunnen lezen en dat dat ding natuurlijk kapot gaat en wie repareert het dan enz. Normaal worden alle mededelingen in vitrinekasten (met gaas, niet met glas) gehangen of simpelweg op schuttingen geplakt. Maar vooralsnog loopt Sekota met de borst vooruit over zoveel vooruitgang!

Zojuist naar de bieb geweest om een Amhaars prentenboek voor Tadju te scoren. Ik krijg er namelijk nauwelijks beeld van wat ze qua lezen begrijpt. Vergeet het maar. Er zijn geen Amhaarse boeken voor kleine kinderen te vinden. Wel voor kinderen vanaf een jaar of 8-9. Zonder plaatjes. In de stoffige bende dan maar verder gezocht naar Engelstalige prentenboeken. Twee gevonden. “Can I borrow these?” Jawel, maar eerst lid worden dan. Prima. Ik begreep nog dat het lidmaatschap voor elke maand 5 Birr kostte, maat toen de bibliotheekhulp me ging uitleggen wat ik allemaal met het in het Amhaars gestelde aanmeldformulier moest doen ( ik begreep iets van in tweevoud inleveren van pasfoto’s en halen van stempels) ben ik toch maar afgehaakt. We doen het wel met onze huisbibliotheek die inmiddels ook alweer zo’n tiental kinderboeken beslaat.
Wat moeten immigranten uit bijvoorbeeld Sekota in een land als Nederland het moeilijk hebben!

Er is nu ook in Sekota een kleine regentijd, wat betekent dat het heel soms overdag regent en ’s avonds en ’s nachts wat vaker en veel meer. Maar het water is binnen de kortste tijd weer verdwenen door de zon en dan is het drukkend warm en gewoon weer lekker stoffig.
Iedereen die we vertellen dat het nu in NL vriest valt van z’n stoel (als ie er één heeft - de meeste mensen zitten op zakken, karton van dozen of huiden die over stenen muurtjes tegen de wand aan zijn gelegd).

En Rob is door een gemene hond in zijn bil gebeten. Hij durfde niet terug te bijten, hoewel dat geheel in zijn aard ligt.