Huis, tuin en keukenblogje.

Huis, tuin en keukenblogje.

Toen we naar Ethiopië vertrokken heeft José aan iedereen die het wel of niet wilde horen verkondigd dat zij met haar eigenste blote handen een kip zou slachten. Habib, de broer van Tuba, heeft haar nog uitgebreid uit de doeken gedaan hoe ze dat moest doen. (’t klopt Habib!). Maar zo langzamerhand begint ze een beetje terug te komen op haar voornemen. Op dit moment zijn er talloze kippen in de aanbieding op de markt. Dat heeft vast te maken met Fassika, de 55 dagen durende vastentijd vanaf 11 maart tot Pasen, waarin geen dierlijke producten mogen worden gegeten. Door het idee toch maar geen kip te doden houden we er nog eentje in Sekota over voor de eitjes… Nee serieus, die kippen hier zijn zo ontzettend mager en tanig van het door de bergen sjouwen, dat het nauwelijks de moeite loont om ze om zeep te brengen, te plukken en te stoven. Bakken is al helemaal geen optie; rubberkip!
Tijdens Fassika zijn alle slagers gesloten en serveren de restaurants alleen vegetarisch voer. Er zijn wel eieren op de markt en die schijnen nog goedkoper te wezen ook. Ja, die kun je natuurlijk niet bewaren. En vanochtend ontdekte ik tot mijn ergernis dat ik voorlopig ook van mijn macchiato’s in dit gat moet afzien…
En tot Fassika aten wij dapper mee van de twee geiten die de laatste anderhalve maand op onze binnenplaats zijn geslacht. Hoewel José’s darmen toch toenemend gaan protesteren en ze vreest dat dat iets te maken zou kunnen hebben met de hygiënische staat van hun koelkast, die vol ligt met bevroren en ontdooid geitenvlees, soms gewoon in een niet afgedekte bak en nooit, maar dan ook nooit schoongemaakt wordt. In de slaapkamer van de kinderen hangt een lijn vol met rauw geitenvlees te drogen.
Die moestuin is ook al geen succes geworden! Nogal wat zaden meegenomen uit Amsterdam, maar a. er zijn hier alleen een paar bakken met heel grove en keiharde aarde in onze betonnen “yard” (een plaatsje van pakweg negen bij drie) en b. geen enkel Hollands zaad kwam op! Daarna hebben we maar wat plaatselijks in de grond geduwd. Oost-Indische kers, geplukt in Addis, rotte tomaten, peperzaadjes en bonen. En ja hoor, dat komt dus op. De eerste tomaatjes hangen mini te wezen, de kers bloeit en de bonen krijgen mooie rankjes. Nou de peper nog!

Over de koelkast nog een anekdote. Meestal drink ik (José) ’s avonds (plaatselijke) gin met vruchtensap. Maar soms wil men iets anders en dus kocht ik ouzo. Ijs- en ijskoud het lekkerst, dus overgegoten in een plastic flesje en in het vriesvak van de buren-koelkast. Kom ik ’s avonds mijn ouzo scoren, blijkt kleine Sehale het flesje leeggegoten te hebben!
Volgende dag vertelt Debashu dat hij met Sehale heeft gepraat. Die was op een stoel gaan staan en had in het vriesvak net zo’n flesje zien liggen als hij elke dag mee naar school neemt. Hij had het flesje geopend en eraan geroken. Nee, dat water was echt niet goed zeg; dat moest weg. Zijn enige “vergrijp” was dus dat hij niks te zoeken heeft in het vriesvak. Wij waren beiden onder de indruk van Debashu’s pedagogische aanpak. Slaan is hier wettelijk verboden, maar van hemzelf is de uitspraak: “Maar in mijn huis doe ik wat ik wil”.

En intussen is het hier winter, dus droog en heet, met tegelijkertijd soms een vrij harde, koude wind. Maar de laatste dagen meer benauwd, regelmatig bewolkt en soms valt er zelfs een bui. In de bergen is alles verdord en stoffig en zelfs een wandelingetje naar de dichtstbijzijnde buna bet zorgt voor smerige voeten. In de ruim tweeweken dat we nu thuis zijn, hebben we precies vier dagen water gehad. Als Tadju en ik dan allebei wassen, is dat ook gauw weer weg. Na drie dagen zonder water is ook de tank voor douche en toilet leeg en wordt het echt afzien. Gelukkig zorgt Rob altijd voor voldoende gezuiverd drinkwater.
Door de harde wind zijn velen flink verkouden. En door het onbesnut hoesten en proesten – hoezo hand voor de mond?- wordt dat alleen maar erger.

Aanstaande zondag ( eigenlijk zaterdagnacht) vertrekken we naar Lalibela om daar het vliegtuig naar Addis te nemen . Ten zuiden van Addis ligt Lake Langano, officieel het enige meer in Ethiopië wat bilharzia-vrij is. Alle VSO-ers, die momenteel in het land werkzaam zijn,zo’n 150, komen daar bijeen voor een jaarlijkse conferentie, dit keer met als motto: sharing skills. (VSO slogan is: sharing skills: changing lives). Dus weer op stap. Het lijkt ons leuk en boeiend om alle verhalen te horen. Misschien kan ik nog wat recepten kwijt!
En in de tussentijd vermaken we de kinderen hier met alle spulletjes die we van de ALB en van particulieren hebben gekregen of zelf hebben gekocht. Afgelopen weekends zaten zes kinderen in de leeftijd van vier tot vijftien braaf op ons plaatsje met een gezamenlijke doos waterverf kleurplaten te schilderen, die wij daarna onder luide lofprijzingen braaf ophangen. Kleine Sehale van vier heeft gisteren 1,5 uur in een kleurboek van Bambi zitten bladeren. En daarna in een aantal andere sprookjesboeken met plaatjes. Hij lijkt te hongeren naar zelf lezen. Aan Tekle van negen kunnen we wel in het Engels voorlezen, maar Sehale is die taal nauwelijks machtig. Soms leest Tekle nu een verhaal wat wij hem eerst in het Engels hebben voorgelezen in het Amhaars voor aan Sehale en andere kleintjes. Dat is ontzettend schattig om te zien.
Maar als die aandacht er niet vanzelfsprekend voor ze is, moet er iets aan de hand zijn met ons. Het lijkt onvoorstelbaar dat ik niet de hele dag met iedereen wil kwebbelen, spelen, koffie drinken , dingen wil voordoen of oplossen, noem maar op.
Dinsdag was het weer raak. Vroeg naar de ontzettend drukke weekmarkt geweest en daar behoorlijk wat groente gescoord. Uitgeput thuis komt meteen Tadju binnen. Hai Josie. Hai Tadju. Geïnteresseerd worden mijn aankopen bekeken en benoemd. Als ik aanstalten maak om de spinazie, de worteltjes en de sla vast te wassen, ontdek ik dat de waterbak in de keuken leeg is. Dus naar buiten, water halen uit een van de jerrycans. Tadju achter me aan: Come on Josie. Trekt de jerrycan uit mijn handen, vult de emmer en zeult hem naar de keuken. Klotsklots, ook over de vloer. Ze wil ook helpen met wassen, maar ik dirigeer haar naar buiten. Door het ijzeren raam wat onze keuken van hun binnenplaatsje scheidt, blijft ze maar kakelen. Als ik niet antwoord of Bakkah Tadju ( genoeg) zeg, komt ze kijken of ik er nog wel ben.
‘s Middags terug van het College wil ik mijn ontzettend fijne maar ook erg kapotte zijden kimono repareren. Tadju komt er gezellig bij zitten. Ik moet Engels praten en zij Amhaars en zo worden we allebei wijzer. Ook moet ik haar op weg helpen met haar haakwerk. Eigenlijk moet ik dat overnemen omdat ze niet weet hoe het moet, maar dat gaat me te ver. Ze kletst me de oren van mijn kop, zingt, haakt en vindt het allemaal reuze gezellig. Als ik klaar ben ga ik onder de douche. Zelfs daar weet ze mijn aandacht te vragen. Haar kralen zijn op (maw: nieuwe kralen Josie!)
Dan komen de kinderen uit school. Tekle en Sehale hebben ook Biruk, Ejob en Jonathan meegenomen. Tekle klaagt dat hij van Biruk niet met de bal mag spelen ( die bal heeft Lilian mee naar Ethiopië genomen en hebben we jl. zaterdag aan de kinderschare gegeven onder verantwoordelijkheid van Biruk). Lijkt me meer een gevalletje van exclusieve aandacht willen. Ik maak duidelijk dat ik vanaf nu graag rust wil hebben en dat iedereen buiten moet gaan spelen. Vergeet het maar. Muv Biruk komen alle kinderen toch om de beurt met een of andere kutsmoes binnen. Ook Tadju doet alsof dat natuurlijk helemaal niet voor haar geldt. Als Jonathan voor de derde keer quasi argeloos binnenwandelt, schreeuw ik : OUT! En terwijl hij geschrokken staat te huilen op het plaatsje vindt Sehale het kennelijk zo lollig dat hij het ook nog eens probeert.
Om wat te kalmeren ga ik even aan de keukentafel zitten. Ineens staat Jonarhan achter me en zegt : I’m sorry. En ik zeg zonder om te kijken: Okee Jonathan. Terwijl ik diep ademhaal hoor ik vervolgens – ik verzin dit niet – achter me Tekle zeggen: Jonathan says he’s sorry.
Kennelijk is het nu duidelijk dat ik het echt niet leuk meer vindt en dat moet afgereageerd worden. Heel veel lawaai maken, eigenlijk zoveel mogelijk. Een jerrycan moet plots met behulp van stenen goed schoon geschud worden begeleid door vele hard geschreeuwde liederen. Ik laat me niet kennen, zelfs niet als Tekle met een niet meer functionerende afstandsbediening aankomt, die ik kennelijk moet repareren. Ik doe een Tefal mantra en nog een en nog een.
En dan komt Abba thuis, die onmiddellijk en accuraat ingelicht wordt over mijn vreemd gedrag en dus bezorgd komt informeren of ik me wel goed voel en misschien een buna bij haar wil komen drinken. Nee, dank je Abba, ik wil gewoon rust.
Zucht………
PS.

We krijgen wel eens reacties in de trant van: Wat is het allemaal anders daar en moeilijk en zwaar en ontmoedigend. We vragen ons af of we dat zo in onze blogs stoppen. We hopen toch ook vaak genoeg aan te geven dat er een hoop vergelijkbaar is met NL 50 jaar geleden en dat we hier inmiddels heel erg op ons gemak zijn. We hebben het meestal heel erg naar onze zin. Niet anders dan thuis. Misschien niet goed voor te stellen in het strak georganiseerde en hectische NL. Zo’n verhaal over de politie aangifte zou ook in NL hebben kunnen plaats vinden. Zo heeft Rob toen hij een keer iets over de kinderen moest regelen op het Stadhuis tot drie keer toe van een ambtenaar te horen gekregen dat hij helemaal geen kinderen had! Kafka is helaas overal. En hier zijn nog een heleboel zaken op autoriteit, wantrouwen en de kerk gebaseerd. Hoe was dat bij ons??En is hee, hoe is dat nu? Jawel het is hier een ontwikkelingsland en soms vragen we ons af wat we hier doen en of dat wel nut heeft. Een vraag die we ons steeds moeten blijven stellen, want we zijn hier niet voor Jandoedel, maar ook niet om de boel even te veranderen.