Registratie

Registratie.

Vandaag komen alle teachers. Zeker. Dat is immers verordonneerd. Hoewel het break time is. (Twee weken geen lessen tussen de twee semesters .Veel teachers zijn naar hun familie ver weg afgereisd.)
Maar hoe laat? Dat weet niemand.
De een komt ’s morgens, de ander ’s middags. Zeer gevarieerd. De een blijft even, de ander lang.
Ook alle ondersteuners komen. Zij zijn er ’s morgens allemaal. Er zijn nog nauwelijks teachers dus de meesten hebben niks te doen. Dus hangen ze rond. Net zoals ik. De teachers die ik nodig heb zijn er nog niet. Of al geweest. Mijn HDP groepje is er niet tegelijkertijd. Geen gezamenlijk overleg over planning mogelijk.
Soms doet iemand iets. Daarna weer buiten. Kletsen.
Alle teachers komen, want de studenten moeten zich bij hun inschrijven voor het tweede semester dat komende week begint. Daartoe moeten zij per vakgebied/teacher drie “ slips” invullen. Dus minimaal 18 “slips”. Per vak is een voor de student, een voor de teacher en een voor de registrar.
De teachers maken individueel de slips klaar, met ondersteuning. Elke student moet langs elke teacher voor de registratie. Vandaag en morgen kan er worden geregistreerd. Daarom zijn alle teachers aanwezig. Op enig moment.
Maar niemand weet wanneer. Ook de studenten niet.Zij komen gespreid bij het College aan. Daar wachten ze op de teachers. Of ze gaan weer en komen weer terug. Een ander moment, een andere dag. Tot ze alle teachers hebben aangetroffen. Alle registratie moet worden vervuld voor het tweede semester. Dit moet dus twee keer per jaar. Waarom? Weet niet. Misschien verklaart een papier aan de muur het, waar in staat wat er per semester moet worden betaald voor de “ extension class” . Betalen voor een heel jaar is te veel tegelijk? (Kost pl. 1200 birr) Misschien betaalt de Overheid ook per half jaar?
De hele dag is het een rondhangen van belang.
Gezellig. Iedereen blij.
Af en toe iets doen. Dan weer rondhangen. Kletsen. Wachten.
Net zoals bij een doopfeest. Dagenlang rondhangen in de tent. Kletsen. Wachten. Zitten. Drinken. Eten.
Ne zoals bij een sterfgeval. Dagenlang zitten. Kletsen. Drinken. Eten.
De famillie, de gemeenschap kent elkaar zo. Het schept een band.
Net zoals bij een huwelijk. Drie dagen feest. Zitten. Kletsen. Drinken. Eten.’s Avonds met een drum zingen en dansen.
Vrouwen zorgen voor drinken, eten.
Niet hier op het College natuurlijk.
Alleen zitten. Kletsen. Wachten.
En registreren.
Als de teacher er is.


Registratie bis.
Elke ochtend om 8 uur en elke middag om 2 uur moeten alle teachers hun handtekening in het presentieboek plaatsen. Dat is op elk College zo. Wie te laat komt kan worden gestraft. Regelmatig passeren mij dan ook rennende teachers om geen minuut te laat te komen. Ik hoef niet te tekenen. Deans ook niet.
Wie getekend heeft kan gerust weer vertrekken. Maar niet voor langer dan een halve dag dus. Je hoeft er verder niet te zijn. Je hoeft alleen te tekenen. Je hoeft verder geen reden voor afwezigheid op te geven. Als je je lessen maar geeft. Tenzij je iets met de studenten hebt geregeld.
Als je niet hebt getekend moet er een reden voor je afwezigheid op dat moment zijn. Die heb je van tevoren verteld, of je belt op naar de mersu die het controleert. Er is bijvoorbeeld een belangrijke gast in je huis, dus je kunt niet op tijd komen.
Ik ben echt niet de enige op het College die de ratio van deze registratie betwijfelt. Maar het is nu eenmaal zo.

Planning.
Planning is heel belangrijk. Zonder planning geen resultaten. Op de laatste Conferentie over het HDP, met meer dan 50 HDP leiders, 90% Ethiopisch, was planning een issue. Er werd zelfs debat over gehouden, met aangewezen voor- en tegenstanders van de stelling: “Failing to plan is planing to fail.” Dat debat mocht ik in goede banen leiden. Een leuke klus. Uiteindelijk vond iedereen natuurlijk wel dat planning een noodzakelijk voorwaarde is.
Intussen weet ik allang hoe de praktijk is: geen enkele planning blijkt uitvoerbaar. Ik kan rustig stellen dat er niet EEN week is geweest dat mijn planning onverkort kon worden gerealiseerd, ook de eerste bijgestelde planning niet, de tweede bijgestelde planning niet, de derde bijgestelde planning niet, enzovoorts.
Mijn stelling is dan ook: “Planning will fail.”

Dit keer foto's allemaal van het College, ook één van het nieuwe gebouw. Reeds bijna een heel jaar vertraagd...


Ter informatie dit keer een bijlage. Onderstaand artikel uit The Economist geeft een redelijk genuanceerd beeld van de (economische) situatie op het Afrikaanse continent. De vooruitgang die de laatste 20 jaar is geboekt. Geschreven vanuit volledig vrije markt perspectief, dat wel. Mogelijke nadelen daarvan worden niet in ogenschouw genomen. Het probleem van de “civil servants” sluit wel een beetje aan bij ons verhaal over de aangifte bij de politie en de vreemde wegen die hier ook in het onderwijs bewandeld moeten worden om aan spullen te komen. (Je kunt als College of Universiteit bijvoorbeeld geen boeken bestellen via Amazon.com – bepaalde regels verhinderen dat.) Ik vind het jammer dat de correspondent de afhankelijkheid van externe hulp niet heeft onderzocht. Hier in Ethiopië struikel je over de buitenlandse en internationale hulporganisaties, het is een “aid darling” . Maar in menig ander Afrikaans land is het net zo, denk ik. Het voorgestelde “pan Afrikanisme” om meer markt mogelijkheden te creëren lijkt me een slag in de lucht als je weet hoe wankel de situatie binnen landen vaak al is. Enfin, genoeg commentaar.

The world’s fastest-growing continent
Aspiring Africa
Pride in Africa’s achievements should be coupled with the determination to make even faster progress
From The Economist March 2nd 2013

CELEBRATIONS are in order on the poorest continent. Never in the half-century since it won independence from the colonial powers has Africa been in such good shape. Its economy is flourishing. Most countries are at peace. Ever fewer children bear arms and record numbers go to school. Mobile phones are as ubiquitous as they are in India and, in the worst-affected countries, HIV infections have fallen by up to three-quarters. Life expectancy rose by a tenth in the past decade and foreign direct investment has tripled. Consumer spending will almost double in the next ten years; the number of countries with average incomes above $1,000 per person a year will grow from less than half of Africa’s 55 states to three-quarters.
Africans deserve the credit. Western aid agencies, Chinese mining companies and UN peacekeepers have done their bit, but the continent’s main saviours are its own people. They are embracing modern technology, voting in ever more elections and pressing their leaders to do better. A sense of hope abounds. Africans rightly take pride in conferences packed with Western bankers keen to invest in their capital markets. Within the next few months MasterCard will have issued South Africans with 10m debit cards. Even the continent’s politicians are doing a bit better, especially in economic management and striking peace deals. Average GDP growth is humming along, at about 6%. Governance is improving: our correspondent visited 23 countries to research this week’s special report and was not once asked for a bribe—inconceivable only ten years ago.
This is a welcome transformation, but it is still incomplete. The danger is that Africa settles for today’s pace of change. Only if Africans raise their ambitions still further will they reach their full potential. They need to take on the difficult jobs of building infrastructure, rooting out corruption and clearing the tangle of government regulation that is still holding them back. And they should hurry.
One reason is that so much more remains to be done. Poverty may have become less visible in Africa’s capitals but it remains widespread. The battle against hunger has not been won. The spread of wealth is uneven and winners from today’s boom all too often rush to fortify their gilded positions inside guarded compounds. The financiers who suggest that Africa could soon rival Asia have let their imaginations run riot. Whereas one is the workshop of the world, the other almost exclusively exports what grows in fields or is dug out from below them.
About a third of Africa’s GDP growth comes from commodities. This will not last. Today’s prices are near record highs and commodity markets have a habit of collapsing. Furthermore, recent gains in agricultural commodities may be undermined by climate change. Even now, savannahs are drying out, water tables are dropping and rains either failing or becoming more irregular. One in five Africans will be directly affected by 2020. Even as their continent prospers, many of them will continue to depend on agriculture and there is little they can do about the threats to the world’s environment.
Another reason to push ahead is that Africa’s hard-won victories are vulnerable to relapses. Kenya is a model for other countries in east Africa but the campaign for elections on March 4th has been marred by violence. New scourges—like Islamist extremism in the Sahara—could yet sow instability.
And Africa must make the most of two transitions it is now going through. The move from the countryside to cities offers the chance of a one-off boost to productivity both on the farm and in the slums. If African states bungle this, they will create a dangerous unemployed urban class. At the same time, though Africa’s population is still growing rapidly—it will double to 2 billion by 2050—families there are becoming smaller. This promises a “demographic dividend”, as the number of workers relative to children and the elderly increases. The continent must make use of this bulge of labour, and the savings it produces, for development. If they squander it, Africans will grow old before they grow rich.
Africa’s citizens are already striving to become more productive. Farmers have started using hand-held gadgets to gain access to weather reports. Slums too are teeming with technology. The internet is changing the way the continent does business. In Kenya a third of GDP flows through a mobile money-transfer system set up by a private telecoms company.
But Africa’s entrepreneurs are often stymied by the state. The bottom third countries in the World Bank’s ease-of-business ranking are almost all in Africa. Their people could easily have better lives; abundant capital and technology offer big opportunities. The infrastructure is improving—only 5% of the 15,800 miles travelled for our special report was on unpaved roads (he must have been avoiding all rural areas-RG) —but the power grid is a disaster. On the whole, government officials should focus less on building things than getting out of the way. Useless regulations have created bottlenecks. East Africa’s main port in Mombasa is gummed up and land borders across the continent hold back lorries for days. Restrictions on employing migrants and on land ownership prevent businesses from expanding. Bureaucrats and customs officers inflate the cost of getting anything done. Shipping a car from China to Tanzania costs $4,000, but getting it from there to nearby Uganda can cost another $5,000.
If aspiring Africa wants a new dream, it should be creating a common market from the Med to the Cape. That would be a boon to trade, enterprise and manufacturing: it would also get rid of much of the petty corruption and save lives. A recent World Bank report pointed out that Africa could produce enough food to feed itself; alas, too few subsistence farmers get a chance to sell their produce (and usually get less than 20% of the market price). Why not rekindle pan-Africanism by opening borders drawn in London and Paris? Africa needs a reborn liberation movement—except this time the aim is to free Africans from civil servants rather than colonial masters.