Reisblogje

We reizen wat af de laatste tijd. Na onze vakantie in december/januari zijn we afgelopen weekend in Dessie geweest, waar Rob een bijeenkomst had met collega HDP leaders en hun tutors en gaan we vannacht naar Debre Birhan, waar een ELIC conferentie plaats vindt. Omdat het College aansluitend vakantie heeft, moeten wij ons ook maar zien te vermaken en gaan we van daar uit naar Lake Hayke, alwaar wij een paar dagen in een hutje zullen bivakkeren met alleen een bed erin. Geen sanitair, geen water. Dat is buiten. Een beetje dus als een luxe tent!
Ik hou wel van reizen en zeker als we met de luxe college car, een dikke 4x4 toyota, inclusief privé chauffeur gaan en ik voorin mag. Achterin zit Rob, de eerste 100 km. lekker opgepropt met zijn twee tutors Abebe en Leul en de moeder van collega Tadesse, die toevallig ook de kant van Dessie op moet. Twee dagen reizen voor twee dagen conferentie. Het landschap wordt steeds groener en fraaier, het wordt steeds frisser ( hoe hebben we het toch voor elkaar gekregen om in het grootste stofnest van het noorden geplaatst te worden?)en Gezahayne, de chauffeur maakt er echt een plezierreis van. We stoppen op tijd voor een macchiato en in Woldya doen we ons tegoed aan een verrukkelijke arrosto, een grote schotel gele rijst met daarbovenop versgebakken chips en grote stukken gestoofd geitenvlees, gegarneerd met lekkere sauzen. Er is ook nog een flauwe, vette soep bij, waarvan de functie mij wat ontgaat. Tussen Korem en Woldya veel dromedarissen. We zitten dan vlak bij de Denakil Depression, een groot woestijngebied, vandaar. Het blijkt trouwens nog best spannend , dat voorin zitten. Kinderen en, volwassenen al dan niet beladen, herders met enorme kuddes stieren, koeien, geiten en schapen. Kamelen en honden, alles gaat via de vanaf Korem goed geasfalteerde weg waar je zo hard mag rijden als je kunt. In een bocht zien we een tegenligger op ons afscheuren die een vrachtwagen inhaalt. Helaas loopt naast ons een vrouw met een enorme takkenbos. Gezahayne weet het tot een goed einde te brengen, maar even verderop ligt een gekantelde vrachtwagen half over de weg.
‘s Middags rijdt Gezahayne een stuk om om ons lake Hayke te laten zien nabij het plaatsje Hayke ( of Haik, of Hayk, wat ook weer Lake betekent , dus bak er maar wat van..)Een nauwelijks toeristische plek, maar wel een groot en zo op het oog schoon meer, met in het midden natuurlijk het onvermijdelijke eiland met het onvermijdelijke klooster. Volgens de eigenaar van de enige uitspanning ( bar, restaurant en lodges: die hutjes dus) zit er geen bilharzia in het meer en kan er dus gezwommen worden. Tja, Sawadee geeft andere in formatie, maar het lokt ons zozeer dat we ter plekke besluiten om onze volgende vakantie hier door te brengen.
Gaandeweg worden we op onze dagreis steeds dikkere vrienden. Gezahayne hangt lekker om o.a. mijn nek en ik dus ook maar om de zijne en al Robs foto’s op zijn camera worden ongevraagd en uitgebreid bekeken als hij even met de uitbater van de lodges staat te praten. Iedereen maakt foto’s van iedereen en we hebben de grootste lol.
In Dessie blijkt het stervenskoud en ik ben zo eigenwijs geweest om Robs adviezen te negeren, waardoor ik de eerste nacht geheel leeg loop en de dag erop een fikse blaasontsteking heb. Gelukkig kun je hier voor een habbekrats en zonder recept in een van de vele apotheken adequate anti-biotica kopen. Dessie zelf blijkt een grote stad met het levendige van Addis, maar veel minder vuil. Men is hier ook niet zo ondersteboven van een ferenzji, hoewel ik wel door een schuimbekkende en tierende vrouw werd achtervolgd. “Visions” zeggen ze dan hier.
Het is leuk om steeds met locals op stap te zijn. Je komt op plaatsen die je zelf niet zo gemakkelijk vindt en je wordt niet afgezet, wat ook weleens fijn is. Terwijl Rob zijn ding doet op de Universiteit sjees ik met Gezahayne over de plaatselijke markt en koop tassen vol groente en fruit voor een spotprijs. Daarna genieten we een uitgebreide vegetarische lunch op de universiteit van Dessie.
Op de terugweg naar Sekota nemen de mannen, die zich al dagen niet verschoond ( en ook niet gewassen?) hebben een bad in een rivier met écht stromend water op ongeveer een uur afstand van Sekota. Ik geniet ! Rond 17.30 uur , dus een uur voordat het donker wordt, worden we staande gehouden door een zwaar zwetende, behoorlijk gebuikte fietser. De man, een Pool, fietst van Axum naar Lalibela en dat is een prestatie van topformaat, zeker als je bedenkt dat die weg maar gedeeltelijk geasfalteerd is en deels door het Simien gebergte loopt. Hij was door zijn water heen! Gelukkig hadden wij een litertje of duizend achterin liggen.. Ben benieuwd of-ie nog ooit is aangekomen.
En dan zijn we weer thuis met al onze nieuwe voorraden, die nauwgezet door de kinderen worden onderzocht en becommentarieerd. Van de vijf dagen voordat we naar Debre Birhan gaan hebben we er vier geen water, wat lastig is als je wil wassen. En verder moeten we ons lens eten aan al die sla, tomaten, wortelen, lomi en sinaasappels om de boel niet te laten verrotten.
Het is jammer, maar helaas: Naar Debre Birhan is het twee dagen heen en twee terug voor een conferentie van drie dagen. Maar erger is het dat de college car nieuwe remschijven nodig heeft die godweetwaar vandaan moeten komen en dus niet tot onze beschikking staat. Dat betekent dat wij ons vannacht rond half vijf op ons plaatselijke busstation moeten vervoegen om daar de bus te nemen naar Dessie en de volgende dag die naar Debre Birhan.
Dat wordt afzien……
Even over de foto’s. Binnenkort wordt het quotum bereikt en moeten er dus oude foto’s worden weggehaald om ruimte te maken. Dus als je die van het begin nog wil binnenhalen moet je dat gauw doen.