Dit keer vooral wat foto’s

Met hier de uitleg.

De culturele middag op het College, in een week waarin alle middagen voor verschillende activiteiten waren gereserveerd, bestond uit een hoop amhaars gespeech, maar we hebben genoten van het Sekota dansen. De herders uit de bergen droegen hun traditionele pakje (zie onder) – de mannen in een spannend kort broekje – en doen dan met elkaar een soort baltsdans, waarbij ze met name heftig bewegen met de schouders, maar ook met heupen en bekken. Heel opwindend. Alleen op film… Het uploaden van een filmpje vraagt helaas te veel van de dongel . En de vrouwen doen dat ook, ook met elkaar dus. Met die jonge PABO studenten is dat prachtig krachtig en viriel! Vooral mannen gaan hier heel lichamelijk met elkaar om. Innig. De vrouwen zien veel fleuriger uit, de motieven zijn plaatsgebonden. De potten met boter gevuld, hebben riemen bezet met kauri’s (schelpen). Waar ze die vandaan halen weten we (nog) niet, een zee heeft Ethiopië niet. Misschien nog uit de tijd dat Eritrea deel van het land uitmaakte? Op één foto haalt het meisje boter uit de pot die ze in haar haar smeert.
Het pakje, met die knopen, is ontstaan uit een gokspel met steentjes. Eerst werden er steentjes gegooid en als die op een bepaalde manier vielen, had je gewonnen. Later werden dat houten en benen knopen en weer later van plastic. Ze werden op een bepaald moment op de jasjes en broeken genaaid als een soort teken van rijkdom, je had dan immers met gokken gewonnen. Weer later werd het een klederdracht. En dat is wat er nu van over is.

Een afschuwelijk ongeval nam het leven van één van de derde jaars studenten. Meer dan 100 mensen waren achter op een vrachtauto geladen; de chauffeur hield het niet en slingerde over de kop. Naast de dode nog 40 gewonden, waarvan 10 zwaar en 4 levensgevaarlijk….Ik kon wel mee huilen toen ik de vader en de moeder op hun uitbundige manier zag rouwen. Hoe anders is zo’n begrafenis hier: meteen de volgende dag en het halve dorp is erbij in een aanzwellende processie langs zijn huis en door de steegjes naar de kerk. Onderweg wordt zeven keer halt gehouden voor religieus gezang en gebed, de kist meegedragen; mannen en vrouwen weeklagen en dansen wiegelend heen en weer, foto’s van de jongen worden omhooggestoken, witte omslagdoeken worden rond de schouders en over het hoofd geslagen en dan weer met een weids gebaar open gevouwen om omhoog en vooruit te blikken onderwijl links en recht wiekend met de armen.
En zo meer dan twee uur lang. Hierna zal er ergens in de buurt van het ouderlijk huis een grote tent verschijnen waar gedurende zeven dagen iedereen met de familie kan komen rouwen.

Een eind voorbij Meskelo Cristos, de kerk die hier vijf km vandaan uit een rots is gehakt (zie een vorig blog)wonen in een dorp bovenop een heuvel met uitzicht over die kerk de bewoners van deze hutjes. De foto’s laten het interieur zien en het erf, en de mensen natuurlijk. De vrouw des huizes maakte nog even gauw het bed op voor de foto. De holle Baobob (zie eerder blog) was een ruimer onderkomen, maar het is onvoorstelbaar wat er allemaal in de hut is opgeslagen voor de winter/schaarse tijd.

Een uitstap naar een proefcentrum voor onderzoek naar aan de droge omstandigheden en specifieke grond aangepaste gewassen (voor betere oogstopbrengst en betere melk en vleesopbrengst van de geiten) leverde foto’s op van het wegen van een net bevallen geit en het dorsen van graan met koeien.