Gastvrijheid.

Rob was net thuis voor de lunch toen ook Debashu met de dienstbak aankwam, terug van alweer bijna een week weg voor werk. Grote vreugde bij allen, want nu kon de verjaardag van de jongens gevierd worden. Normaal om en om, maar dit jaar samen. We zaten nog aan de pindakaasbammen toen de jongetjes, nu 9 en 4 jaar, stralend de keuken binnenkwamen, geheel en al in het nieuw gestoken en met een prachtige puntmuts op! Na uitvoerige bewondering ( en Robs gemompel: ”En nu nog de affectieve kant, mister Debashu”) trakteerden we hun dus ook maar op een bammetje pindakaas ( die hier overigens nog onversleten cementerig is, meer pindakaasbommen dus).
Terug van het wegbrengen van Rob naar het college wilde ik me eindelijk gaan verdiepen in Ceasarion (van Tommy W.) Mooi van niet dus. Kleine Job komt naar me toe en zegt : “Josie buna”. Ja en dan is er dus buna. En zo zat ik even later met de moeder, de oudste zus, een nicht, Tadjoe en Ababa zelf aan de buna in een met ballonnen en kaarsen versierde kamer. Overigens nadat ik nog net de tella durfde weigeren, het bij ons beruchte zelfgebrouwen bier en de enige alcohol bevattende drank die vrouwen geacht worden hier te drinken.
De koffie ging gepaard met een groot bord met geroosterde granen, popcorn, witbrood en sinaasappel. Wij kletsten over van alles en nog wat in het Amhaars dan wel Engels en ik liet mijn gevangen quint zien, waarmee ik zichtbaar punten scoorde. Toen ik eindelijk door mijn bord met lekkernijen heen was, kreeg oma een flinke injera met shirowat voorgezet en voordat ik het wist had ik er ook een te pakken. Heel beleefd heb ik Ababa bedankt voor haar gastvrijheid, maar wij kunnen echt niet zoveel eten als zij denken. .

Soms komt Rob niet thuis voor de lunch. Hij belt dan netjes af, meestal omdat een collega hem voor de lunch heeft uitgenodigd. Vorige week was dat weer het geval en was hij voor de tweede maal te gast bij een collega, wiens vrouw intussen bevallen was van een tweede zoon. Het jongetje was precies 8 dagen oud en moeder lag nog met hem in bed. Omdat de man des huizes niet gewend was zelf te koken en het bovendien vrijdag, dus een vleesloze dag is voor de Orthodoxen, mocht Rob z’n eigen tibb’s bakken. De vorige dag was een geit geslacht.
‘s Middags gingen we samen terug met wat lekkers, want ik wilde die baby natuurlijk ook graag zien. Maar ze deden niet open. Jammer. Toen collega Tsegay dit zaterdagochtend bij het voetballen ( jaja lieve lezers, Rob keept op zaterdagochtend ) hoorde, moesten en zouden we diezelfde dag nog langskomen. En zo geschiedde..
Twee kamers; precies de helft van ons huis, dus zo’n 14 vierkante meter, maar dan slechter afgewerkt. De zon brandt. De zitkamer is gevuld met zitbanken aan drie zijden en een met plastic overtrokken TV toestel. Een muur is gedeeltelijk open en geeft toegang tot het onverlichte vertrek waar kraamvrouw Mezeret met kleine baby ( ook een Job) op de rand van haar bed zit. Tegen de haakse muur staat een tweede bed, waar oudste zoon Sofy van drie in slaapt. De rest van de ruimte wordt gevuld door een grote tafel, zoals wij die ook in het vertrek dat tot keuken is gebombardeerd hebben staan met daarop potten, pannen en schalen in allerlei formaat en ander keukengerei. Links daarvan nog een electrische injera-maker, zoals bijna iedereen die heeft hier ( neemt veel plaats in!). Daarvoor teiltjes en emmers met water. En aan het plafond van wand tot wand een waslijn met allemaal vers geslacht – 3 dagen oud - vlees dat in repen gesneden hangt te drogen. We hebben geen vlieg gezien!
Als ik de kraamvrouw heb gefeliciteerd, de mooiste baby van de wereld heb bewonderd en Jop een paar funja ( ballonnen) heb gegeven, zorgt aanvankelijk de moeder van Mezeret, die van haar huis op het platteland is gekomen om te kramen bij haar dochter, voor de koffie, maar na het eerste kopje wordt dat overgenomen door een buurmeisje.
Er is natuurlijk geen sprake van dat wij mogen vertrekken na twee kopjes. Drie kopjes dienen er gedronken te worden en natuurlijk moet Rob nogmaals model staan voor zijn collega en diens vriend. Hij moet opnieuw het nu iets gedroogde vlees klaarmaken. En dat doettie. Op de grond gezeten is hij in de weer met knoflook, uien, pepers , tomaat en reepjes geitenvlees. Oma kijkt het zeer goedkeurend aan; ze vindt dat Rob zich solidair toont met de vrouwen.
Het valt in niet zo heel goede aarde dat ik maar een paar reepjes neem. Maar we hebben thuis al geluncht en na die lunch kwam buuv Abbaba ook nog met een bord injera met doro wat, wat we ook nog weggewerkt hebben, want toevallig is dat ons lievelingseten!
Dan moet ik maar naar de vrouwen die zich intussen met de driejarige hebben verzameld in de andere ruimte. Er wordt plaats voor me gemaakt naast de kraamvrouw die haar baby zachtjes schudt om hem zijn oogjes te laten openen. Het kind geeft geen krimp en gelijk heeft hij. Overigens eten de vrouwen niet van de tibb’s; dat doen ze later , mocht er nog wat overblijven..
Van Tsegay begrijp ik dat oma wil weten of ik ook kinderen heb. Als het antwoord voor haar vertaald is, grijpt ze me stevig in mijn linkertiet en vraagt of ik ze daarmee voeding heb gegeven. Wel wis en zeker. Dat antwoord bevalt haar. ( Oma treedt op als vroedvrouw en doet de nacontroles. Moeder en zoon hebben bij de bevalling in het ziekenhuis een eerste DTPK-prik gekregen.)
We zijn zeker een paar uur binnen geweest als we mogen vertrekken. Mijn aanbod om Rob te ruilen voor de baby wordt als grapje gewaardeerd.
We zijn voor de zoveelste keer ontroerd.
En hoe lux en groot voelt óns huis nu weer!


Eens te meer wordt ons duidelijk hoe “remote en isolated” Sekota ligt. Een weekendtripje is er zomaar niet bij. Er gaan wel bussen hoor, hier vanuit Sekota naar plaatsen minimaal zo’n vier uur rijden. Maar ze vertrekken om 05.00 uur ’s ochtends. Of niet , want als de bus niet vol zit, dan vertrekt-ie niet. En alvast een kaartje boeken voor een (waarschijnlijk niet) aansluitende bus behoort niet tot de mogelijkheden, want moet ter plekke gebeuren. Dus een uitstapje betekent meerdere dagen vrij zijn en veel plannen en (laten ) regelen.
Je kunt je dus voorstellen dat leraren die elders hun gezin, familie, vrienden hebben, niet zo blij zijn als ze hier geplaatst worden.
Het is maar goed dat wij ons hier behoorlijk thuisvoelen…

“How do you like the condition?” vragen ze ons hier regelmatig. Het is één van de openingszinnen die velen hier kennen. Ze bedoelen dan: wat vind je van het weer? Nou, dat weer daar doen we het voor: Er is altijd zon en meestal is de lucht helder, onbewolkt. ’s Morgens vroeg is het een graad of 18. Dan is het koud hoor. Tegen de middag word het 26 graden in de schaduw en om 2 uur loop je in de zon op 33 graden te branden.
Dus jullie ook veel sterkte daar in Holland!