De Wittebroodsweken voorbij.

Morgen heel vroeg gaan we voor een weekje naar Addis Abbaba. Rob heeft een conferentie van drie dagen en de dean adviseerde ons er een paar dagen aan vast te plakken. We gaan met de dienstbak naar Lalibela en nemen dan een binnenlandse vlucht. En we nemen ook een grote koffer mee die we wat mij betreft volstouwen met o.a. pindakaas, crackers en meer van dat lekkers. Een kinderhand is gauw gevuld na 5 weken voedzaam doch weinig gevarieerd eten.
Overigens: de twee keer dat we uit eten zijn geweest heb ik moeten bekopen met resp. boven- en benedenloopse incontinentie.

Maar wij hebben natuurlijk niet te klagen. Op straat worden we nog steeds achtervolgd door met name kinderen. Rob heeft er wat minder last van, want die volgt Debashu’s wijze raad op om de kinderen die op je af rennen, te negeren. Ik kan dat niet zo goed. Ze riskeren bijna door een bajaj ondersteboven te worden gescheurd door met een stralende grijns en uitgestoken hand op je af te rennen. Helaas wordt het “ferenzji, ferenzji” dan meestal onverwijld gevolgd door “money, money”. De brutaalsten gaan aan je arm hangen (dat kunnen ze beter niet doen) of dansen om je heen. Vaak roepen ze ook: “how are you?”of “sister, how old are you?” of “whereyou going?” of “wat thetime?”, where youfrom?”, “What about Sekota”? Gisteren hoorden we zelfs “China, China” (Jaja, bijna alles komt hier uit China!) en vandaag “tourist!” In het begin dacht ik nog dat ze echt iets vroegen, maar het blijken gewoon frasen te zijn die ze geleerd hebben. Ze verwachten ook geen antwoord; misschien wel geld.

Op de dag dat het precies zes weken geleden was dat ik mijn kleine rechterteen brak, zijn we vlak bij het College “de bergen in gegaan”. Al vanaf het begin liep er een meisje van een jaar of 9 mee, wat steeds maar bedelde om money en daarbij haar inderdaad zeer vuile en armetierige rok optilde als bewijs van geldnood naar ik aannam . Ik zei : ”no money”, wat haar, volgens Rob geheel logisch, aanzette tot het meest koppige volgen wat we tot nu toe hadden meegemaakt. Ik kreeg er de zenuwen van, temeer omdat ik nog wat onzeker over dat gruizige gesteente strompelde en vroeg haar herhaaldelijk om naar huis te vertrekken, maar ze gaf geen krimp. Op een uitkijkpunt begon ze vlak voor m’n snufferd voor me op z’n Sekota’s te zingen en te dansen, op een ander punt ging ze zitten plassen, kortom: doe alsof je thuis bent. Op een gegeven moment was ik haar gezeur zo zat dat ik haar omdraaide, richting back home en haar een tikje op de schamele billetjes toe gaf. Dat leidde tot een hysterisch gejammer. Totdat het ineens stil werd en ze haar hand naar me uitstak. “Chow”, zei ze en “thank you” en wij schudden handen waarna ze de berg af huppelde.

Mocht een Nederlandse kaasboer nog een vrouw zoeken: kom naar Sekota! De vrouwen zijn prachtig; hebben fraaie trekken, ronde billen en pronte borsten. Bovendien sjouwen ze, net als de ezels, alles wat je maar wil laten sjouwen! Er zijn hier geiten, koeien en schapen in overvloed en dus kunnen er prachtige (berg)kazen gemaakt worden. Als wij dit idee enthousiast aan enkele notabelen voorleggen, wordt daar lauwtjes op gereageerd: “It is not our culture; we don’t know how to do it”.
Jammer; net zoals het heel jammer is dat er een agrarisch laboratorium voor gewasontwikkeling naast het college staat, waar hoegenaamd niks in gebeurt en waar de bevolking weinig over kan mededelen.… Misschien heeft het ook te maken dat er op deze hoogte geen (natuur)water is.
Overigens doe ik bijkans een moord voor een (berg)kaas.

Nog even terugkomen op het gendergedoe. Eigenlijk verschilt de omgang van mannen en vrouwen met elkaar en met hun kinderen niet zoveel van wat ik als kind in het Brabantse meemaakte ( zo’n halve eeuw geleden dus), afgezien dan van het gegeven dat de mannen uitgesproken aanrakerig zijn met elkaar ( hand in hand lopen; over elkaars schouders hangen e.d.). Op zondag gaan ouders en kinderen om 06.00 uur samen naar de kerk. Daarna gaan de mannen met elkaar flaneren en koffie of sap drinken in de daarvoor geëigende gelegenheden en de vouwen zorgen voor de maaltijd en de was, waarna er uitgebreid samen geluncht wordt. En vervolgens wordt het stil in het huis, naar ik vermoed omdat er slaapjes oid gedaan worden. De kinderen worden na de kerkgang gewoon aan hun lot overgelaten. In het weekend betekent dat tot nu toe dat het bal is op ons plaatsje. Langzaamaan verspreidt zich natuurlijk het bericht dat het bij die gekke ferenzji een dolle boel is. Die zingen en dansen met je, leren je spelletjes, geven je tekenmateriaal en hangen dan ook nog je kunstwerk op! Ze zijn hier dus niet weg te slaan.
De mannen ontbijten soms ook door de week in het koffiehuis. Debashu vertelde heel droog dat dat was voor de afwisseling. Als je ’s ochtends en ’s middags en dan ook weer ’s avonds aan de injera moest, dan wilde je ook wel eens wat anders, toch? Dat dat voor vrouwen misschien ook wel zou gelden deed in het geheel niet ter zake. Misschien zijn er ook nog speciale mannenadresjes voor andere afwisseling..

Nee, voorlopig zie ik mezelf niet zoveel meer of anders doen dan wat veel vrouwen hier doen; het huishouden. En ach, het bevalt me wel. Als Rob naar het College wandelt om 7.30 uur draai ik me nog eens lekker om in ons tegenwoordig met klamboe getooide bed. Tussen de middag loop ik met Rob terug naar college, drink op mijn weg naar huis en mits er melk voorradig is een lekkere macchiato (natuurlijk weer als enige vrouw) en doe wat boodschappen. Altijd weer een verrassing wat er wel en vooral niet voorradig is. En buiten het schoonhouden van de boel en het koken vermaak ik me vooralsnog prima met lezen, schrijven en haken. Saai? Ja, soms best wel.
Fijn dus, dat weekje Addis. En als we terug zijn laat een ons intussen bekende goed Frans en Engels sprekende Sekotariaan ons via zijn zuster dan eindelijk zien hoe een kip geslacht en geplukt wordt, zodat ik zelf dorowat kan maken..
Een collega volunteer in Addis adviseerde me hier een tennisclub te beginnen. Dat zou dan met takken en stenen moeten op een zeer stoffig veldje. Nee; er zijn grenzen..
Maar jammer is het wel dat er geen enkele mogelijkheid ( buiten het lopen dan) tot sport is. Ik mis het tennissen en mijn kwekvrouwen van de aquarobics.

Wij willen beiden nog eens benadrukken hoe ontzettend fijn het is om jullie reacties te ontvangen en te lezen. We kunnen, mede ivm de kosten en de beschikbaarheid van internet, niet overal op terugschrijven, maar weet dat het heel belangrijk voor ons is om van jullie te horen. En laat ons ook vooral weten hoe het met jullie is!
Salaamnu!