Naar Addis en weer terug

Weer terug in Sekota na een week Addis worden we na een nu 6 uur durende rit oa vanwege het feit dat onze auto (nog) geen kentekens heeft warm onthaald door Ababa, Tadjoe en de kinderen met koffie en enjera met doro wat. Debashu, de Dean, had haast en was meteen weg. Naar later bleek vanwege een meeting op het College. Het lijkt of er in ons huis ezels hebben gebivakkeerd zoveel stof en andere rommel moet er alweer worden uitgeveegd en helaas is de ene pindakaaspot onderweg open getrild waardoor er nogal wat koffer en kofferinhoud viel schoon te maken. De kinderen likten vrolijk mee. Maar de vlooien leken na een week giftige opsluiting allemaal verdwenen te zijn! Was het in Addis al moeilijk om via WIFI op internet te komen, hier is sinds gister vroeg in de avond het hele telefoonnetwerk uitgevallen, waardoor er dus niet meer kan worden gebeld of geïnternet. Communicatie is hier echt een “main problem” en niet alleen vanwege techniek: gistermorgen vroeg kregen we van een medeVSOer een sms dat ze vandaag, zondag om 9 uur, hier zou zijn met groep die het Engels op een hoger plan moet brengen. In het kader van een zesdaagse rondreis langs verschillende Colleges. Daarmee wisten wij het eerder dan het College hier…Dat onze Engelse collega had vergeten te melden dat het om 9 uur Ethiopische tijd ging merkte ik (Rob) natuurlijk pas toen ik de berg alweer opgeklommen was naar het College. Daar merkte en hoorde ik dat er al voor de tweede achtereenvolgende dag een meeting van de teacher educators was om te bespreken hoe ze ervoor kunnen zorgen dat Active Learning (AL), waar het HDP om draait, in de school behoorlijk kan worden geïmplementeerd. In het Amhaars natuurlijk. Hoewel het dus alles met mijn werk hier te maken heeft kan ik er toch niks van volgen en heeft deelnemen dus geen zin. Ik zal worden bijgepraat door mijn line manager en de dean, die wel aangaf dat er voor mij werk aan zit te komen. Ik hoop dat eea goed aan mij wordt doorgegeven, dan kan ik zowel het HDP als mijn verdere werkplan erop afstemmen. Heb in ieder geval al besloten dat ik de eerstvolgende sessie met mijn candidates ga wijden aan wat ze besproken hebben om verder te kunnen afstemmen. Morgen zal ik mijn linemanager en mijn tutors informeren over wat ik van de suffe conferentie heb “meegenomen”. Suf want hoewel AL dus centraal staat in HDP was meer dan driekwart van de tijd gevuld met centraal klassikaal doornemen van het HDP Handbook, wat iedereen al lang doorgenomen moest hebben. Een contraproductieve werkwijze, zo vonden in ieder geval mijn (blanke) VSO collega’s. Wij waren de enige blanken overigens, verder meer dan 50 Ethiopische HDPLeaders ( wat een spreidingssucces!) die allen een verkeerd model kregen voorgeschoteld. Dat er op de conferentie ook nogal wat commotie was over het feit dat het Ministerie van Onderwijs (die dit organiseerde) geen lunch meer serveerde, zoals tot vorig jaar, was geen wonder. Addis is voor iedereen veel duurder dan waar je uit het land vandaan komt, je bent meestal twee dagen aan het heen-en-weer reizen en dat kost naast veel eigen tijd ook nogal wat extra geld, zeker als je in Addis geen adresje hebt en in een hotel moet verblijven (zoals wij). De uitgekeerde “per diem” is voor veel mensen dan ook niet toereikend om de kosten te dekken. Het is begrijpelijk dat het ondermijnend is voor de motivatie als mensen erop moeten toeleggen.
De motivatie op mijn College lijkt dan wel niet altijd optimaal gezien het vele geklets, gezit en gepingpong, iedereen is er mooi wel op zaterdag en zondag voor extra meetings om de “challenges” van het AL op het College te bespreken! Want morgen komen de tweede jaars terug van hun praktijkscholen en begint het reguliere programma (eindelijk!). En ik geef het je te doen: 700 kilometer gescheiden te werken van je gezin en familie omdat de Overheid dat zo beslist. En als dan je aanvraag voor overplaatsing naar een meer nabij gelegen College wordt afgewezen, ja, dan tast dat wel even je motivatie aan. En zo ongeveer vergaat het hier velen. Leuk: als verklaring voor het feit dat er slechts één vrouwelijke lerares werkt op het College, wordt, naast het gegeven dat er veel minder leraressen opgeleid zijn, verteld dat het ook logisch is: op deze afgelegen plek worden vrouwen niet geplaatst, want “die moeten bij de kinderen blijven” – en dat wordt in het geheel niet bestreden. Waarom het dan goed zou zijn als er toch meer vrouwen in het team zouden zitten? “Omdat die veel meer weten van jonge kinderen.” En ja, dat zal hier nog wel waar zijn ook. Een en ander tijdens een HDP sessie over “Gender equity and equality”...

Mijn werkplan begint eindelijk wat meer onderdelen te krijgen. Ik kan me ook gaan bezig houden met workshops voor álle educators in het kader van hun nascholing, na opsporing van de noodzakelijke verbeteringen en de behoeftes, het helpen opzetten van een centrum voor verbetering van het Engels (niet alleen voor het College), het uitzetten van workshops op basisscholen in Sekota (maar budgetneutraal – “dan komt er niemand, want dan is er ook geen vacatiegeld” werd me al gezegd, maar ik blijf optimistisch – al komen er maar twee) en het mede-opzetten van een effectevaluatie cyclus van alle verbeterplannen op het College (inclusief HDP dus). Allemaal interessante klussen, van directe praktijk tot management.
Ik ga me niet vervelen!

En José ook niet:

De chauffeur die ons met de dienstbak van het College naar Lalibela zou rijden, was exact een uur te vroeg! En dat was logisch ook, gezien de vele herders en andere figuren die onderweg, al dan niet met hun handel, in- en uitgeladen werden. Verdien je toch een aardig centje bij! Maar ik mocht nog wel het hele huis vergiftigen met vlooienspray en de boel hermetisch sluiten. Wat heet hermetisch?
Een schitterende zonsopgang viel ons ten deel! Het was ontzettend druk op de weg , toenemend naarmate we Lalibela naderden. Kuddes koeien, geiten, schapen, ezels en vele mensen met kippen onder de arm en manden op het hoofd. Allemaal op weg naar de weekmarkt in Lalibela.
Ik ging die zaterdag bijna driemaal over mijn nek:
-bij het aanschouwen en ruiken ( en dan is mijn reukzin nog behoorlijk aangetast!) van de plee in de truckerstent waar onze chauffeur ontbeet;
-vlak vóór het vliegveld waar op de rijweg het kadaver van een ezel lag. De snuit en de buik waren weggevreten, rug en poten lagen er nog intact;
-in Addis lag een doodzieke man te ijlen op een stuk karton op de stoep. Grote open wonden op zijn benen.

Rob bleek op de weegschaal van het vliegveld 5 kg te zijn afgevallen en ik de helft. Dat is wat teveel van het goede in 5 weken na 10 dagen in het Rode Kruis centrum overvoerd te zijn geweest. Jullie begrijpen dat wij in Addis uitbundig gegeten ( en gedronken!) hebben. Verrukkelijke salades , vleesgerechten en zelfs eenmaal een pizza met mozzarella! En natuurlijk hebben we van alles ingeslagen, tot en met een tas vol boontjes, paprika’s, wortelen, courgettes, aubergines en komkommer, die ik met mijn leven bewaakt heb! Hanny en Hans, mede-volunteers in Addis, vertrekken per februari a.s. en Hanny gaf ons, na een verrukkelijke maaltijd ook nog zakken vol allerlei interessante eetwaren en smaakmakers mee. Wij kunnen voorlopig weer vooruit!

Zaken waar ik erg gelukkig van werd in Addis:
-een mail van lieverds die ons een kaasje wilden sturen. Zo schattig! Tranen in de ogen..
-een lauwwarme douche, genoeg om mijn haren mee te wassen. (Waar ik het Awraris hotel de eerste keer dat we er waren wel erg basic vond, genoten we nu van de “luxe”.)
-Shola (markt) met een rijkdom aan granen, peulvruchten – die vooral in het noorden het basisvoedsel vormen -, maar ook huishoudelijke artikelen, kruiden, groente en fruit, schoenen, kleren ( liefst synthetisch uit China!)Rob onderhandelt scherp!
- en last but not least: Hanny, mijn Nederlandse “mentor” vertelde ons dat we in Addis gewoon geld uit de muur konden trekken. Hoera; ik was weer gewoon financieel onafhankelijk!! Dat gaf me dus ok de mogelijkheid om de drie dagen dat Rob workshopte door Addis te struinen, al dan niet alleen. Ik vond mijn weg, de lekkerste macchiato en salades, was niet bang en ben niet beroofd. Vond kaas bij Bambi’s( maar die hebben we niet gekocht, want het was jonge ), sjeesde in een line taxi mee tot het Ministerie van Onderwijs , waar ik met Rob en een aantal andere HDP-ers lunchte en liep het hele eind weer terug naar huis . Veel smog trouwens en flink stijgen en dalen, want Addis ligt, net als Sekota op zo’n 2300 meter hoogte, in een dal.

Gaandeweg kreeg ik het hartstikke druk. Eerst een reünietje met de HDP-volunteers. En vervolgens kwamen ook nog de medisch specialisten uit onze groep voor een conferentie naar de hoofdstad! Het kon niet op op de vrijmibo op de Britisish Embassy en op de terugweg was ik behoorlijk katterig.
Het was fijn om weer terug in ons minihuisje te zijn en zo hartelijk te worden ontvangen. En nu hebben we het gewoon weer druk met onze eigen bezigheden!
Een apart hoofdstuk vormt het bezoek wat ik met Hanny bracht aan “ Allemachen”, een huis waar gehandicapte kinderen kunnen herstellen, hun gezondheid, hun mobiliteit en uiterlijk kunnen terugwinnen of verbeteren, zodat zij zonder restricties hun plaats in de wereld kunnen opeisen (vertaald uit de brochure). Hanny werkt er als vrijwilligster.
40 plaatsen zijn er voor kinderen tussen de vier en 12 jaar. Twee gescheiden slaapzalen, kinderen uit het hele land. Schrijnend was het verhaal van het jongetje dat een paar weken geleden uit een boom was gevallen, een dwarslaesie had opgelopen en door zijn vader op zijn rug naar Addis werd gesjouwd. Waarschijnlijk onbehandelbaar, maar zonder een aan te meten korset en dito rolstoel en advies over hoe met hem om te gaan, ten dode opgeschreven. Of het jongetje wat met twee vriendjes tijdens een bruiloft even uit het zicht raakte en werd aangevallen door drie hyena’s. Zijn vriendjes vonden de dood; hij is ernstig gewond en heeft een verminkt gezicht. Veel brandwonden ook, waarbij ledematen door de bijkomende spasmen totaal vergroeid zijn. Beenmergontstekingen, klompvoeten. Overigens: weinig heupdysplasie; de moeders dragen de kinderen al vroeg met de beentjes gespreid op de rug!
De kinderen worden bij aankomst gebaad en ontluisd, krijgen schone en hele kleren en er wordt een afspraak voor hen gemaakt in het ziekenhuis, waar ze onderzocht worden. Voorts krijgen ze driemaal per dag een behoorlijke maaltijd en een bed. Het geld komt uit donaties. In het orthopedisch kinderziekenhuis kun je ook gewoon een betaalde nieuwe heup oid krijgen. Uit die verrichtingen worden de operaties aan de kinderen van Allemachen bekostigd.
Ik was zwaar onder de indruk. Directe, effectieve hulp, die volledig beantwoordt aan de doelstelling!