1 gint and 85 kunecha

Vanochtend ben ik (josé) met Debashu (Rob’s baas en tevens onze landlord )naar het plaatselijke ziekenhuis geweest. Zijn vrouw werkt daar als apotheker. Debashu vond, zo had hij me al eerder te kennen gegeven, dat ik mij als “psychiater “ nuttiger kon maken dan hij kennelijk vond van mijn huidige dagbesteding. Hoewel ik mij gehaast heb te vertellen dat ik geen dokter was en dus geen medicijnen mocht voorschrijven had hij toch een afspraak gemaakt met de Chef executive office. (een soort superbaas, veronderstel ik). Nou ja, kijk. Dan ga ik dus hè, flexibel als ik ben.
En zo zat ik dus vanochtend ruim een uur te wachten in de apotheek van Abbaba,die mij vergastte op een rondleiding. Een grote ruimte met een bureau en stapels al dan niet uitgepakte voorraden medicatie. De “psychiatrische kast” was voornamelijk gevuld met pittige benzo’s inclusief een lekker voorraadje opium en een enkel anti-depressivum (chloorpromazine, klopt dat?). Dat gaf voedsel aan mijn gedachten van vannacht ; waarschijnlijk ging het hier alleen over acute psychiatrie zoals wij dat ook kennen in een algemeen ziekenhuis. Verder was er veel insuline, anti-malaria en anti- virale (HIV) medicatie. Abbaba was vooral bezig met het invullen van lijsten in drievoud, met de balpen en ouderwets carbonpapier. En ik mocht kijken naar het computerscherm waarop dansende jongelingen de heuvels van Sekota bezongen. Inderdaad: they do amazing things with their shoulders!!

Grappig hoe dat dan gaat. Toen de baas tijd had werden we binnengelaten in een kantoor dat propvol gemakkelijke banken en luie stoelen stond met daar tegenover een bureau tegen het licht in. Dat betekent dus dat je de man erachter niet in het gezicht kunt kijken.
De man stelde zich voor als Abera en ik stelde me dus voor als José. Hij vertelde dat hij met Debashu over me gepraat had en dat hij de chef de clinique had ontboden. Inderdaad had die (dokter Ambai) kennelijk achter de deur staan wachten en zo bevond ik mij plots in deftig gezelschap.
Alras werd echter duidelijk dat er vooral schizofrene en anderzijds psychotische patiënten behandeld werden die bovendien alleen Amhaars spraken. Tja, daar kan ik ook niet veel van bakken met mijn experience met Amsterdamse borderliners. Dus wij gingen na een kwartiertje met veel buigingen en verbale plichtplegingen uit elkaar, waarbij mij beloofd werd dat als zij een patiënt hadden die mijn hulp nodig had ik te allen tijde een eigen behandelkamer + tolk kon krijgen. Iedereen was erg aardig en vriendelijk en ik hoop dat ik Debashu niet beschaamd heb met mijn onkunde jegens de patiëntenpopulatie.
Voorwaar een interessante ervaring. Verder is er in Sekota nogal wat noodhulp, bijvoorbeeld voor boeren die in het droge seizoen in het hooggelegen Sekota het hoofd niet boven water kunnen houden en voor ouderloze en/of dakloze kinderen. Beide groepen krijgen voedsel, kleding e.d. Niet echt waar ik naar op zoek ben.

Overigens verveel ik mij niet. Ik lees heel veel en (Hanny!) ben begonnen met het haakwerk. Wist je dat er hier links en rechts behoorlijk wat haken geslagen worden!?)
Zoals ik bedacht had veeg ik dagelijks ons huisje met af en toe een dweilbeurt toe. De was is een karweitje ( veel gesleep met loodzware jerrycans, emmers enzo) en de boodschappen natuurlijk ook. Vanwege mijn teen ( en vanwege de langzaam afnemende nieuwsgierige horden) doen we die meestal nog samen en drinken dan ook ergens lekker koffie. Speciaal voor Jeannie (van Klaas): basisingrediënten zijn linzen, bonen, erwten, rijst, pasta, aardappelen, brood, mais, wortelen, kool, uien, knoflook, eieren, avocado’s, limoenen, bananen en sinaasappels. Dat is het wel zo’n beetje.
Soms kun je op de markt boter en honing scoren. Hoewel dus nogal basic, kun je hier best wat van maken. We eten bijna geen vlees. Slagers zijn gehuisvest in een hokje van twee bij twee , waarin dooie geit hangt. Daar snijden ze desgewenst (minimaal een half pond) van af. De enige keer dat we zo’n half pond besteld hadden was het nogal taai. We zijn overigens hier nog nergens ziek van geworden.
Een beetje lekker snoepen of snacken is er niet bij. Er is bier, wat redelijk smaakt en er is ethiopische gin (omgerekend 3,75 euro voor 89 cl.) Het kost aardig wat moeite om een gin met sinaasappel- en citroensap te maken, vooral omdat ze hier nog nooit van een citruspers gehoord hebben! Tonic heb ik hier nog niet kunnen vinden.
Koken doe ik op een elektrische ring. Onze voorgangster heeft de hare laten staan, maar bij gebruik van twee ringen tegelijkertijd slaat de zekering door, dus dat schiet niet op. Er is ook nog een kerosinebrander, waarop je bijvoorbeeld een bbq-tje zou kunnen maken, maar wat zou ik erop moeten bbquen??

En, en daar zou dit blog mee hebben moeten beginnen, maar ik ben weer eens flink van het pad geraakt, ik heb de laatste dagen aardig wat tijd gestoken in het verjagen van miljoenen vliegen (zamb), 85 vlooien (kunecha),gerekend naar het aantal door Rob geturfde bulten op mijn arme lijf en het vangen van een schorpioen (gint), die gezellig door de kamer scharrelde. Rob heeft helemaal geen ene bult, net als alle locals (tropische huid dus), die zich een kriek lachen om het aantal bulten dat ik heb. Well, I’m not amused.
Men zegt dat over twee weken vlooien en vliegen het hazepad kiezen.
We zullen zien.
Chow!