Meskel en 80e dag
Door: Rob en José
Blijf op de hoogte en volg Rob en José
30 September 2012 | Ethiopië, Addis Abeba
Meskel: Groot feest met zang en dans en prevelementen van belangrijke priesters de hele dag op de grote zandvlakte. Het feest van Meskel, het “ware kruis” van het orthodoxe geloof dat volgens overlevering werd gevonden op de plek die de hoogste omgevallen tak van een aangestoken vuur aangaf. Aan het eind van het feest nu wordt er dus ook een kruis op een brandstapel aangestoken. Het geluk (voldoende voedsel !) zal gevonden worden in de richting waarin de hoogste tak neervalt. Dat is tevens het eind van het feest. Iedereen maakt met de as een kruisje op het voorhoofd en gaat huiswaarts.
Debashu nam ons mee naar de herdenking van de 80e sterfdag van zijn moeder. We gingen er met een bajaj heen, waar aap met kind ook vrolijk instapten. Zij waren het gewend, de locals ook, maar voor ons was het een buitengewone ervaring. Zij stapten ook netjes uit op de eindbestemming. Deze apen (een baboonsoort) zijn ooit een keer door iemand meegenomen en maken nu in al hun vriendelijkheid deel uit van de gemeenschap. Het is geen vergelijk met de opdringerige makaken die we in Indonesië tegenkwamen.
De herdenking vindt plaats onder een groot tentdoek, dat gespannen is over de binnenplaats van de huizen waar de familie en dus ook de moeder heeft gewoond. Er zijn rijen banken geplaatst en er is een aparte afdeling waar het eten en drinken vandaan komt. Als we aankomen gaat een priester voor in gebed. Dan nemen we plaats op één van de banken en komt er bier. Plaatselijk gebrouwen. We proeven het wel, maar Debashu raadt ons aan het verder niet te drinken. Het bevat nauwelijks alcohol en waarschijnlijk kunnen onze magen er niet zo goed tegen. Dan krijgen we een bord, vol met injera en later wordt de vleessaus uitgedeeld. De priesters, een stuk of 30, die vooraan zitten in volgorde van hiërarchie, hebben dan natuurlijk al als eerste gehad. Zo verplaatst het voedsel zich verder naar achteren. Wij behoren kennelijk tot de belangrijker gasten, al moeten we wat later naar de zijkant om plaats te maken voor nieuw aangekomen priesters. Daar hebben ze er hier veel van. Ze eten enorm veel. Alsof ze voor een week moeten bunkeren. En misschien is dat ook wel zo. Een aantal van hen wordt door de gemeenschap onderhouden. We komen ook de guard van het CTE tegen. Hij heeft twee banen. De meeste priesters hebben ook nog een andere occupatie.
De volgende ronde is het drinken van de plaatselijke honingwijn. Iedereen krijgt een eigen fles. Toch al gauw een halve liter. Het alcoholpercentage is misschien een procent of 5, maar je voelt het wel, zo bij het ontbijt. Het is immers pas een uur of 10! Het is normaal minstens één zo’n fles helemaal op te drinken. Rob doet dat niet en zijn fles gaat later naar een armoedzaaier die inmiddels ook is aangeschoven. Hierover later meer.
Dan komt plotseling het moment dat de naaste familie ergens centraal naast elkaar gaat staan (5 broers en zussen en één schoonzus) en verschillende priesters iets vertellen uit het leven van de moeder en wellicht nog verschillende religieuze uitspraken doen. Het wordt beëindigt met een gebed. Er heerst een respectvolle aandacht, maar er wordt ook rustig doorgegeten en hier en daar wordt, ook door de priesters, rustig met elkaar geconverseerd. Er is niet van tevoren afgesproken wie er iets gaat zeggen. Een stuk of 8 priesters wachten een beurt af. De afsluitende priester wacht gewoon tot niemand meer opstaat. Organisatie gaat gewoon “vanzelf”. Hoewel, Debashu is met broers en zusters en zeker nog vele anderen, dagen bezig geweest dit allemaal voor te bereiden. Het is de laatste herdenking van een dode die met de gemeenschap samen wordt gehouden. En heel belangrijk voor die gemeenschap. Er zijn zo’n 200 mensen aanwezig en als het “officiële gedeelte” is afgesloten gaat iedereen zoetjes aan weer weg en worden hun plaatsen ingenomen door de armen die “buiten” al staan te wachten. Zij kunnen zich tegoed doen aan wat er nog over is van de drank en het eten. Als wij weg gaan lopen we door een haag van armoede.
We schrijven niet erg over die armoede omdat het zo stereotyperend is, maar helaas is het wel een deel van de werkelijkheid hier. Twintig miljoen mensen in Ethiopië leven onder de armoedegrens, bijna een kwart van de bevolking, dus daar worden we dagelijks mee geconfronteerd. We vinden het een pittige opgave om het “normaal” te vinden, zoals iedereen die niet arm is ons hier op het hart drukt.
Rob maakt gedurende de bijeenkomst regelmatig foto’s, niet zonder toestemming uiteraard. Na verloop van tijd wil elke priester eigenlijk wel op de foto, met zijn kruis. IJdelheid is ook hen niet vreemd…
We hebben het gevoel enorme mazzel te hebben met onze gastheer en gastvrouw. De manier waarop ze ons opnemen is fantastisch en ook de docenten van de school zijn enorm helpfull en hartelijk.
Maar toch: we zijn amper drie weken weg en elke ochtend bij het ontwaken hoop/vrees ik (josé) even dat alles maar een droom blijkt. Maar dan schijnt de zon en soms is er douchewater en gelukkig ben ik weer uitgerust en kan een nieuwe dag aan. De kinderen die je overal volgen met hun vuile kapotte kleren, vliegen op al dan niet ontstoken ogen en dikke snottebellen, soms 8-jarigen met babies op hun rug gebonden, het vee dat overal doorheen dendert , het stof, de stank, de vliegen, de vlooien (hoe kom ik anders aan al die bulten?). Het is dus echt niet zo als op de TV: dat je zelfs in vluchtelingenkampen nog smetteloos schone kindjes in witte kleertjes ziet en het breekt mijn hart als ik al die grote zwarte vragende ogen zie. Wat hebben wij het verschrikkelijk goed back home!
En… wat is het heerlijk om nu weer een schoon hoofd te hebben na dagen wachten op douchewater!
Dag lieve allemaal; wij vinden het heerlijk om jullie reacties te lezen, dus schrijf vooral terug! Tot het volgende blog.
PS Dit programma vindt Sekota niet, maar we zijn echt niet meer in Addis hoor!
Debashu nam ons mee naar de herdenking van de 80e sterfdag van zijn moeder. We gingen er met een bajaj heen, waar aap met kind ook vrolijk instapten. Zij waren het gewend, de locals ook, maar voor ons was het een buitengewone ervaring. Zij stapten ook netjes uit op de eindbestemming. Deze apen (een baboonsoort) zijn ooit een keer door iemand meegenomen en maken nu in al hun vriendelijkheid deel uit van de gemeenschap. Het is geen vergelijk met de opdringerige makaken die we in Indonesië tegenkwamen.
De herdenking vindt plaats onder een groot tentdoek, dat gespannen is over de binnenplaats van de huizen waar de familie en dus ook de moeder heeft gewoond. Er zijn rijen banken geplaatst en er is een aparte afdeling waar het eten en drinken vandaan komt. Als we aankomen gaat een priester voor in gebed. Dan nemen we plaats op één van de banken en komt er bier. Plaatselijk gebrouwen. We proeven het wel, maar Debashu raadt ons aan het verder niet te drinken. Het bevat nauwelijks alcohol en waarschijnlijk kunnen onze magen er niet zo goed tegen. Dan krijgen we een bord, vol met injera en later wordt de vleessaus uitgedeeld. De priesters, een stuk of 30, die vooraan zitten in volgorde van hiërarchie, hebben dan natuurlijk al als eerste gehad. Zo verplaatst het voedsel zich verder naar achteren. Wij behoren kennelijk tot de belangrijker gasten, al moeten we wat later naar de zijkant om plaats te maken voor nieuw aangekomen priesters. Daar hebben ze er hier veel van. Ze eten enorm veel. Alsof ze voor een week moeten bunkeren. En misschien is dat ook wel zo. Een aantal van hen wordt door de gemeenschap onderhouden. We komen ook de guard van het CTE tegen. Hij heeft twee banen. De meeste priesters hebben ook nog een andere occupatie.
De volgende ronde is het drinken van de plaatselijke honingwijn. Iedereen krijgt een eigen fles. Toch al gauw een halve liter. Het alcoholpercentage is misschien een procent of 5, maar je voelt het wel, zo bij het ontbijt. Het is immers pas een uur of 10! Het is normaal minstens één zo’n fles helemaal op te drinken. Rob doet dat niet en zijn fles gaat later naar een armoedzaaier die inmiddels ook is aangeschoven. Hierover later meer.
Dan komt plotseling het moment dat de naaste familie ergens centraal naast elkaar gaat staan (5 broers en zussen en één schoonzus) en verschillende priesters iets vertellen uit het leven van de moeder en wellicht nog verschillende religieuze uitspraken doen. Het wordt beëindigt met een gebed. Er heerst een respectvolle aandacht, maar er wordt ook rustig doorgegeten en hier en daar wordt, ook door de priesters, rustig met elkaar geconverseerd. Er is niet van tevoren afgesproken wie er iets gaat zeggen. Een stuk of 8 priesters wachten een beurt af. De afsluitende priester wacht gewoon tot niemand meer opstaat. Organisatie gaat gewoon “vanzelf”. Hoewel, Debashu is met broers en zusters en zeker nog vele anderen, dagen bezig geweest dit allemaal voor te bereiden. Het is de laatste herdenking van een dode die met de gemeenschap samen wordt gehouden. En heel belangrijk voor die gemeenschap. Er zijn zo’n 200 mensen aanwezig en als het “officiële gedeelte” is afgesloten gaat iedereen zoetjes aan weer weg en worden hun plaatsen ingenomen door de armen die “buiten” al staan te wachten. Zij kunnen zich tegoed doen aan wat er nog over is van de drank en het eten. Als wij weg gaan lopen we door een haag van armoede.
We schrijven niet erg over die armoede omdat het zo stereotyperend is, maar helaas is het wel een deel van de werkelijkheid hier. Twintig miljoen mensen in Ethiopië leven onder de armoedegrens, bijna een kwart van de bevolking, dus daar worden we dagelijks mee geconfronteerd. We vinden het een pittige opgave om het “normaal” te vinden, zoals iedereen die niet arm is ons hier op het hart drukt.
Rob maakt gedurende de bijeenkomst regelmatig foto’s, niet zonder toestemming uiteraard. Na verloop van tijd wil elke priester eigenlijk wel op de foto, met zijn kruis. IJdelheid is ook hen niet vreemd…
We hebben het gevoel enorme mazzel te hebben met onze gastheer en gastvrouw. De manier waarop ze ons opnemen is fantastisch en ook de docenten van de school zijn enorm helpfull en hartelijk.
Maar toch: we zijn amper drie weken weg en elke ochtend bij het ontwaken hoop/vrees ik (josé) even dat alles maar een droom blijkt. Maar dan schijnt de zon en soms is er douchewater en gelukkig ben ik weer uitgerust en kan een nieuwe dag aan. De kinderen die je overal volgen met hun vuile kapotte kleren, vliegen op al dan niet ontstoken ogen en dikke snottebellen, soms 8-jarigen met babies op hun rug gebonden, het vee dat overal doorheen dendert , het stof, de stank, de vliegen, de vlooien (hoe kom ik anders aan al die bulten?). Het is dus echt niet zo als op de TV: dat je zelfs in vluchtelingenkampen nog smetteloos schone kindjes in witte kleertjes ziet en het breekt mijn hart als ik al die grote zwarte vragende ogen zie. Wat hebben wij het verschrikkelijk goed back home!
En… wat is het heerlijk om nu weer een schoon hoofd te hebben na dagen wachten op douchewater!
Dag lieve allemaal; wij vinden het heerlijk om jullie reacties te lezen, dus schrijf vooral terug! Tot het volgende blog.
PS Dit programma vindt Sekota niet, maar we zijn echt niet meer in Addis hoor!
-
30 September 2012 - 14:15
Tuba:
Ik vind het leuk om jullie blog te lezen, gewoon omdat ik dan weet dat alles "goed" gaat en ook nog eens iets leer over de ethiopische cultuur. Na het lezen weet ik niet precies wat voor reactie te plaatsen. Het gevoel dat ik hier in Amsterdam erg blessed ben met wat ik heb, wordt wel versterkt. Kus, Tuba -
30 September 2012 - 14:31
Lilian:
Lieve Joseenrobinsekota,
Ik ben zeer onder de indruk van jullie verhalen. Jose, wist je al dat je talent had om te schrijven? Erg leuk om te lezen. In zekere zin ben ik jaloers op jullie avonturen, maar dat wist je al. Mooi dat je zo met de mensen mag optrekken, maar inderdaad ook retemoeilijk om die armoede te accepteren. Dat is gewoon een contradictio in terminis. Maar je kunt het niet oplossen, afschuwelijk.
Overigens, over die witte kleren in het vluchtelingenkamp, ik zie op de foto's de mensen ook in onberispelijk wit. Ik snap er geen bal van. In Suriname het zelfde, ze wassen de kleren in de rivier, het is een en al modder en zand en dan zo wit. Knap hoor.
Ik ben 2 weken ziek geweest, later meer daar over. Ethiopie is nog steeds een optie in jan. Je hoort snel van me. Ga nu naar een filmpremiere, hihi, andere ceremonie dan jullie daar.
XL -
01 Oktober 2012 - 10:30
Johan En Cisca:
Moeilijk om geconfronteerd te worden met armoede, terwijl je het zelf (relatief) goed hebt. Hoezo... klagen over de douche???? Het moeilijkste lijkt me dat je er niets aan kunt doen. Tja het land helpen zich te ontwikkelen, maar klinkt ook dat niet elitair / hautian? Deze beelden zijn niet uit te leggen: "de stank van armoede".
Hier hebben we traditioneel het landje seizoen afgesloten op een zonnige zondag ( 30 sept.). De pannenkoeken waren heerlijk, de wijn smaakte iedereen goed en er werd door een enkeling nog een duik genomen in het zwembad. Maar het water was dusdanig koud, dat dit zwemmen met veel geluiden gepaard ging. De akcie wil op 1 januari een nieuwjaarsduik organiseren, maar volgens mij zijn er niet veel mensen enthousiast te krijgen.
Liefs
Johan en Cisca -
01 Oktober 2012 - 12:25
Hary En Ria:
Wij zij heel erg onder de indruk van jullie verslag en realiseren ons hierdoor te meer hoe goed wij het hebben. Door onze reizen hebben wij natuurlijk het een en ander gezien, ook wat armoede betreft, maar niet zo 'intiem' als jullie. Als wij dan weer thuis kwamen waren we de tevredenste mensen van de wereld! Dat gevoel ging na verloop van tijd wel weer weg, maar het bleef altijd wel in ons achterhoofd hangen en van tijd tot tijd kwam het ook weer boven om je met je neus op de feiten te drukken.
Wij waren gisteren ook bij de sluiting en gelukkig was het goed weer en hebben we een fijne dag gehad.
rob en Jose, wij kijken al weer uit naar het volgend verslag en wensen jullie sterkte en hopen dat jullie inspannngen succes hebben.
Lieve groeten
Harry en Ria
-
01 Oktober 2012 - 12:25
Hary En Ria:
Wij zij heel erg onder de indruk van jullie verslag en realiseren ons hierdoor te meer hoe goed wij het hebben. Door onze reizen hebben wij natuurlijk het een en ander gezien, ook wat armoede betreft, maar niet zo 'intiem' als jullie. Als wij dan weer thuis kwamen waren we de tevredenste mensen van de wereld! Dat gevoel ging na verloop van tijd wel weer weg, maar het bleef altijd wel in ons achterhoofd hangen en van tijd tot tijd kwam het ook weer boven om je met je neus op de feiten te drukken.
Wij waren gisteren ook bij de sluiting en gelukkig was het goed weer en hebben we een fijne dag gehad.
rob en Jose, wij kijken al weer uit naar het volgend verslag en wensen jullie sterkte en hopen dat jullie inspannngen succes hebben.
Lieve groeten
Harry en Ria
-
01 Oktober 2012 - 12:25
Hary En Ria:
Wij zij heel erg onder de indruk van jullie verslag en realiseren ons hierdoor te meer hoe goed wij het hebben. Door onze reizen hebben wij natuurlijk het een en ander gezien, ook wat armoede betreft, maar niet zo 'intiem' als jullie. Als wij dan weer thuis kwamen waren we de tevredenste mensen van de wereld! Dat gevoel ging na verloop van tijd wel weer weg, maar het bleef altijd wel in ons achterhoofd hangen en van tijd tot tijd kwam het ook weer boven om je met je neus op de feiten te drukken.
Wij waren gisteren ook bij de sluiting en gelukkig was het goed weer en hebben we een fijne dag gehad.
rob en Jose, wij kijken al weer uit naar het volgend verslag en wensen jullie sterkte en hopen dat jullie inspannngen succes hebben.
Lieve groeten
Harry en Ria
-
01 Oktober 2012 - 12:25
Hary En Ria:
Wij zij heel erg onder de indruk van jullie verslag en realiseren ons hierdoor te meer hoe goed wij het hebben. Door onze reizen hebben wij natuurlijk het een en ander gezien, ook wat armoede betreft, maar niet zo 'intiem' als jullie. Als wij dan weer thuis kwamen waren we de tevredenste mensen van de wereld! Dat gevoel ging na verloop van tijd wel weer weg, maar het bleef altijd wel in ons achterhoofd hangen en van tijd tot tijd kwam het ook weer boven om je met je neus op de feiten te drukken.
Wij waren gisteren ook bij de sluiting en gelukkig was het goed weer en hebben we een fijne dag gehad.
rob en Jose, wij kijken al weer uit naar het volgend verslag en wensen jullie sterkte en hopen dat jullie inspannngen succes hebben.
Lieve groeten
Harry en Ria
-
01 Oktober 2012 - 12:25
Hary En Ria:
Wij zij heel erg onder de indruk van jullie verslag en realiseren ons hierdoor te meer hoe goed wij het hebben. Door onze reizen hebben wij natuurlijk het een en ander gezien, ook wat armoede betreft, maar niet zo 'intiem' als jullie. Als wij dan weer thuis kwamen waren we de tevredenste mensen van de wereld! Dat gevoel ging na verloop van tijd wel weer weg, maar het bleef altijd wel in ons achterhoofd hangen en van tijd tot tijd kwam het ook weer boven om je met je neus op de feiten te drukken.
Wij waren gisteren ook bij de sluiting en gelukkig was het goed weer en hebben we een fijne dag gehad.
rob en Jose, wij kijken al weer uit naar het volgend verslag en wensen jullie sterkte en hopen dat jullie inspannngen succes hebben.
Lieve groeten
Harry en Ria
-
01 Oktober 2012 - 12:27
Harry En Ria:
Per ongeluk 3 keer geplaatst en krijg het niet weg
Sorry -
01 Oktober 2012 - 12:33
Tessa:
Lieve Rob en José,
Dit is de eerste keer na onze vakantie dat ik jullie hele verhaal kan lezen - eerder alleen de beginnetjes in de mail. Ik heb de indruk dat het jullie goed gaat, fijn te lezen. De ervaringen en contrasten, tja zo is dat in land met grote verschillen. Laten wij maar zuinig zijn op de organisatie van het leven in ons land (en dan nog een beetje zuiniger op 't land zelf) ... je zou die boodschap weer meteen willen meegeven aan de vele verwende mopperkonten! Anderzijds: een kwart arm betekent dus dat driekwart van de mensen het dus redelijk tot goed heeft... Het is fijn dat jullie als kunnen bijdragen aan meer verbetering. Ik ben trots op jullie! En dat douchen en zo, dat went wel hoor.
Later zal ik de andere verslagen lezen.
Wij hebben heerlijk twee weken gewandeld en van zon genoten, samen met onze Fi en Fe. We zijn nu met nieuwe energie weer aan de slag.
Veel liefs Tessa -
01 Oktober 2012 - 12:37
Tessa:
Zie nu pas fotoos, o.a. met José met aap in de kraag!! Je kijkt alsof je niet anders gewend bent... -
04 Oktober 2012 - 00:22
Monique Born:
Wat een fantastisch verhaal en wat een prachtige en voor een deel herkenbare foto,s.
Alleen heb ik die apen nooit meegemaakt. Misschien toch wel in Sekota en niet in Lalibela.
Ik kan me zo goed voorstellen, dat je elke morgen wakker wordt en denkt, " Is dit echt ??"
Maar zo fantastisch dat je de tijd hebt om alles te ruiken, proeven, zien , voelen. Het is echt wel heel anders dan Spanje of Frankrijk.
Ik ga jullie proces even missen, want ik ga vrijdagmorgen voor 17 dagen naar Marokko.
Ik geniet enorm van jullie ervaringen en de bijbehorende foto,s. Ik geniet zo een beetje mee.
Succes in de komende periode bij alle werkzaamheden en activiteiten.
Lieve groet van Monique -
04 Oktober 2012 - 00:22
Monique Born:
Wat een fantastisch verhaal en wat een prachtige en voor een deel herkenbare foto,s.
Alleen heb ik die apen nooit meegemaakt. Misschien toch wel in Sekota en niet in Lalibela.
Ik kan me zo goed voorstellen, dat je elke morgen wakker wordt en denkt, " Is dit echt ??"
Maar zo fantastisch dat je de tijd hebt om alles te ruiken, proeven, zien , voelen. Het is echt wel heel anders dan Spanje of Frankrijk.
Ik ga jullie proces even missen, want ik ga vrijdagmorgen voor 17 dagen naar Marokko.
Ik geniet enorm van jullie ervaringen en de bijbehorende foto,s. Ik geniet zo een beetje mee.
Succes in de komende periode bij alle werkzaamheden en activiteiten.
Lieve groet van Monique -
04 Oktober 2012 - 00:22
Monique Born:
Wat een fantastisch verhaal en wat een prachtige en voor een deel herkenbare foto,s.
Alleen heb ik die apen nooit meegemaakt. Misschien toch wel in Sekota en niet in Lalibela.
Ik kan me zo goed voorstellen, dat je elke morgen wakker wordt en denkt, " Is dit echt ??"
Maar zo fantastisch dat je de tijd hebt om alles te ruiken, proeven, zien , voelen. Het is echt wel heel anders dan Spanje of Frankrijk.
Ik ga jullie proces even missen, want ik ga vrijdagmorgen voor 17 dagen naar Marokko.
Ik geniet enorm van jullie ervaringen en de bijbehorende foto,s. Ik geniet zo een beetje mee.
Succes in de komende periode bij alle werkzaamheden en activiteiten.
Lieve groet van Monique -
04 Oktober 2012 - 00:22
Monique Born:
Wat een fantastisch verhaal en wat een prachtige en voor een deel herkenbare foto,s.
Alleen heb ik die apen nooit meegemaakt. Misschien toch wel in Sekota en niet in Lalibela.
Ik kan me zo goed voorstellen, dat je elke morgen wakker wordt en denkt, " Is dit echt ??"
Maar zo fantastisch dat je de tijd hebt om alles te ruiken, proeven, zien , voelen. Het is echt wel heel anders dan Spanje of Frankrijk.
Ik ga jullie proces even missen, want ik ga vrijdagmorgen voor 17 dagen naar Marokko.
Ik geniet enorm van jullie ervaringen en de bijbehorende foto,s. Ik geniet zo een beetje mee.
Succes in de komende periode bij alle werkzaamheden en activiteiten.
Lieve groet van Monique -
04 Oktober 2012 - 00:22
Monique Born:
Wat een fantastisch verhaal en wat een prachtige en voor een deel herkenbare foto,s.
Alleen heb ik die apen nooit meegemaakt. Misschien toch wel in Sekota en niet in Lalibela.
Ik kan me zo goed voorstellen, dat je elke morgen wakker wordt en denkt, " Is dit echt ??"
Maar zo fantastisch dat je de tijd hebt om alles te ruiken, proeven, zien , voelen. Het is echt wel heel anders dan Spanje of Frankrijk.
Ik ga jullie proces even missen, want ik ga vrijdagmorgen voor 17 dagen naar Marokko.
Ik geniet enorm van jullie ervaringen en de bijbehorende foto,s. Ik geniet zo een beetje mee.
Succes in de komende periode bij alle werkzaamheden en activiteiten.
Lieve groet van Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
