"Thuis"
Door: Rob en José
Blijf op de hoogte en volg Rob en José
26 September 2012 | Ethiopië, Addis Abeba
26092012.
Gisteren in Sekota aangekomen. Vliegen naar Lalibela en dan een 4 uur lange tocht door de bergen, inclusief haarspeldbochten en ergens een uit de bocht gevlogen bus in de berm. Onze bagage nam vrijwel de hele laadbak van de pick up in beslag. Een gravelweg met uithollingen overdwars en kleinere en grotere keien overal. Onze chauffeur reed erg goed, voorzichtig. Gedurende drie uur geen enkele mee- of tegenligger. Zo ”remote and isolated” ligt onze plaats dus. Bij de eerste tegenligger stoppen beide chauffeurs en wensen elkaar een prettige voortzetting, of zoiets. De nieren worden op de proef gesteld, evenals de lenzen vanwege het stof. Toch is het erg groen en vol bloeiende planten: paars, geel, oranje, rood. Cactussen en kruiden, bloeiende bomen. De hop wordt geoogst, er zijn zonnebloemveldjes. En er is veel verkeer. Van kleine kuddes schapen, geiten, ezels, koeien, meestal door kinderen geleid. Af en toe verschijnen er kleine dorpjes in het landschap. We zien van keien in het rond gebouwde vertrekken, soms met leem gestopt, met daken van stroachtig materiaal, van stenen gemetselde huisjes met daken en deuren en ramen van golfplaat, zonder ruiten. Af en toe is er een wat grotere nederzetting, meestal ook met meer stenen huizen. We zien in de buurt van gebieden met bomen bijenkasten staan. Bijna alle mensen die langs, op of in de buurt van de weg lopen hebben een lange stok in de hand. Ze leunen erop en lopen ermee en geven richting aan de kleine kudddes die zich langzaam verplaatsen als de pick up er, toeterend, aankomt. Kinderen in schooluniform rennen blootsvoets voor ons uit en boem ééntje struikelt en krabbelt weer op.
Ons huisje ligt achter een muur met een poort die altijd dicht is. Je moet zachtjes kloppen op de ijzeren deur en dan komt er altijd iemand open doen. We worden hartelijk ontvangen door de vrouw van de dean van het College for Teacher Education en haar zuster en drie kinderen en meer kinderen zijn nieuwsgierig naar de nieuwkomers en zij niet alleen. Onze bagage wordt afgeladen en in het huisje geplaatst en we worden uitgenodigd in het huis van de dean, dat erachter ligt in dezelfde yard. Zijn vrouw en haar zuster offreren ons de coffee ceremony en we krijgen een lunch, samen met de vice dean die ons heeft opgehaald in Lalibela en de driver. Zo hartelijk allemaal. We voelen ons meteen thuis. Met de zus gaan we later wat eerste nodige boodschappen doen op de markt en dan pakken we uit en richten ons huisje in. “We kunnen altijd hulp vragen als dat nodig is.” De kinderen, van 4 en 8, helpen op hun eigen wijze met uitpakken, tot we het wel genoeg vinden dan gaan ze braaf. Onze enorme VSO-doos met kussens, enzovoorts wordt later een dankbaar speelobject buiten.
Vanmorgen om 8 uur naar het CTE met de vice dean, die tevens Rob’s line manager én candidate is in het Higher Diplima Programme. Dat zal nog om omzichtige maar duidelijke communicatie gaan…Kennis gemaakt met heel wat leden van de staff, onderwijzend en niet-onderwijzend, met zoveel moeilijke namen dat die absoluut niet te onthouden zijn. (Tussen haakjes: Het is wonderlijk nu de muezzin van de moskee te horen, aangezien 96% van de mensen hier Orthodox Christelijk is. Er zijn zes kerken hier en er is één moskee, die groter is dan alle kerken. Hij ziet eruit alsof die extern gefinancierd is.)
Eerst nog naar de bank om een rekening te openen en daarna eindelijk een kop koffie en een broodje in een café. Het is hier elke woensdag (en vrijdag) vastendag wat betekent dat velen voor 12 uur niet eten en drinken. Dat hebben wij vandaag ook niet gedaan, maar dat kwam doordat de pick up een half uur vroeger (!) kwam dan afgesproken…
Overal waar we stopten ontstonden opstootjes. Iedereen wil dag zeggen en weten waar we vandaan komen. We zijn echt de enige witten hier. De vice-dean had ons uitdrukkelijk gewaarschuwd uitsluitend “Hello” te zeggen tegen iedereen, geen handen te schudden en vooral geen geld te geven, anders zou heel Sekota binnen de kortste keren achter ons aan denderen.
We zijn nu in het gelukkige bezit van een strooien veger, een soort mop, twee plastic borden, twee kleine en twee grote glazen, 6 pannen,(alleen per set te koop, maar never mind: ook te gebruiken als slabak e.d.)en nog zo wat. We hebben zelfs een houten chopping-board gevonden! Gisteren waren we zo doodmoe van al het reizen en alle indrukken en natuurlijk het uitpakken en inrichten dat we alleen nog een tonijnsandwich hebben gegeten. Vandaag heeft José bedacht dat de hollandse milner die we nu al een paar weken meeslepen, op moet, dus dat wordt een dikke tortilla. Verder hebben we voorraden linzen, rijst, pasta, avcocado’s, tomaten, uien, knoflook, aardappels, citroenen enz.
Het matras houdt niet over, maar onze voorgangster heeft haar donzen dekbed en satijnen overtrek achtergelaten en daar had Ababa ons bed mee gedekt. Evengoed dus behoorlijk luxe gepit. We hebben de woonkamer een beetje gepimpt en van alles verschoven. Nu nog vragen aan Debashu (de dean die tevens onze huisbaas is) of we wat mogen ophangen aan de muren. De keuken is ingericht, de kasten ook. De wc trekt door. Hoe iemand bedacht heeft in het sanitaire hokje eerst een douche en direct daarachter de wc te plaatsen is ons een raadsel. Echt schoon krijg ik dat boeltje vooralsnog ook niet. A.s. vrijdag heeft Rob zijn eerste echte werkdag, dan zal José (dus) alles nog eens goed schoonmaken. Mijn eerste wasje heb ik al geknield in de douche met koud water gedaan. En dus ook mijn haar al eens met koud water gewassen. We komen hier , als we het overleven, loeisterk uit!
Morgen is het een vrije dag. Het is nl meus-keul, de viering van de vondst van het enig ware Kruis door heerseres Helena in de vierde eeuw. De hele stad loopt dan uit en er schijnt van alles te gebeuren. En natuurlijk wordt er dan ook lekkere doroweut, gegeten, een rijke, kruidige kippenstoofpot, vaak geserveerd met gekookte eieren erin. José blijkt hier tóch volgens plaatselijke gebruiken kippen te mogen slachten, dus de hier rondlopende kippen mogen wel uitkijken.
En oja, de macchiato is hier zo verrukkelijk dat ik die wel de hele dag kan drinken. Een thee, een koffie, 2 macchiato’s en een liter gekoeld water kost 23 Birr (oftwel 1 euro 15) Maar met een salaris van omgerekend ongeveer 140 euro per maand kan je echt niet zoveel geks doen!
Chow!
Een volgende keer wat meer over het onderwijs en het werk van Rob.
Gisteren in Sekota aangekomen. Vliegen naar Lalibela en dan een 4 uur lange tocht door de bergen, inclusief haarspeldbochten en ergens een uit de bocht gevlogen bus in de berm. Onze bagage nam vrijwel de hele laadbak van de pick up in beslag. Een gravelweg met uithollingen overdwars en kleinere en grotere keien overal. Onze chauffeur reed erg goed, voorzichtig. Gedurende drie uur geen enkele mee- of tegenligger. Zo ”remote and isolated” ligt onze plaats dus. Bij de eerste tegenligger stoppen beide chauffeurs en wensen elkaar een prettige voortzetting, of zoiets. De nieren worden op de proef gesteld, evenals de lenzen vanwege het stof. Toch is het erg groen en vol bloeiende planten: paars, geel, oranje, rood. Cactussen en kruiden, bloeiende bomen. De hop wordt geoogst, er zijn zonnebloemveldjes. En er is veel verkeer. Van kleine kuddes schapen, geiten, ezels, koeien, meestal door kinderen geleid. Af en toe verschijnen er kleine dorpjes in het landschap. We zien van keien in het rond gebouwde vertrekken, soms met leem gestopt, met daken van stroachtig materiaal, van stenen gemetselde huisjes met daken en deuren en ramen van golfplaat, zonder ruiten. Af en toe is er een wat grotere nederzetting, meestal ook met meer stenen huizen. We zien in de buurt van gebieden met bomen bijenkasten staan. Bijna alle mensen die langs, op of in de buurt van de weg lopen hebben een lange stok in de hand. Ze leunen erop en lopen ermee en geven richting aan de kleine kudddes die zich langzaam verplaatsen als de pick up er, toeterend, aankomt. Kinderen in schooluniform rennen blootsvoets voor ons uit en boem ééntje struikelt en krabbelt weer op.
Ons huisje ligt achter een muur met een poort die altijd dicht is. Je moet zachtjes kloppen op de ijzeren deur en dan komt er altijd iemand open doen. We worden hartelijk ontvangen door de vrouw van de dean van het College for Teacher Education en haar zuster en drie kinderen en meer kinderen zijn nieuwsgierig naar de nieuwkomers en zij niet alleen. Onze bagage wordt afgeladen en in het huisje geplaatst en we worden uitgenodigd in het huis van de dean, dat erachter ligt in dezelfde yard. Zijn vrouw en haar zuster offreren ons de coffee ceremony en we krijgen een lunch, samen met de vice dean die ons heeft opgehaald in Lalibela en de driver. Zo hartelijk allemaal. We voelen ons meteen thuis. Met de zus gaan we later wat eerste nodige boodschappen doen op de markt en dan pakken we uit en richten ons huisje in. “We kunnen altijd hulp vragen als dat nodig is.” De kinderen, van 4 en 8, helpen op hun eigen wijze met uitpakken, tot we het wel genoeg vinden dan gaan ze braaf. Onze enorme VSO-doos met kussens, enzovoorts wordt later een dankbaar speelobject buiten.
Vanmorgen om 8 uur naar het CTE met de vice dean, die tevens Rob’s line manager én candidate is in het Higher Diplima Programme. Dat zal nog om omzichtige maar duidelijke communicatie gaan…Kennis gemaakt met heel wat leden van de staff, onderwijzend en niet-onderwijzend, met zoveel moeilijke namen dat die absoluut niet te onthouden zijn. (Tussen haakjes: Het is wonderlijk nu de muezzin van de moskee te horen, aangezien 96% van de mensen hier Orthodox Christelijk is. Er zijn zes kerken hier en er is één moskee, die groter is dan alle kerken. Hij ziet eruit alsof die extern gefinancierd is.)
Eerst nog naar de bank om een rekening te openen en daarna eindelijk een kop koffie en een broodje in een café. Het is hier elke woensdag (en vrijdag) vastendag wat betekent dat velen voor 12 uur niet eten en drinken. Dat hebben wij vandaag ook niet gedaan, maar dat kwam doordat de pick up een half uur vroeger (!) kwam dan afgesproken…
Overal waar we stopten ontstonden opstootjes. Iedereen wil dag zeggen en weten waar we vandaan komen. We zijn echt de enige witten hier. De vice-dean had ons uitdrukkelijk gewaarschuwd uitsluitend “Hello” te zeggen tegen iedereen, geen handen te schudden en vooral geen geld te geven, anders zou heel Sekota binnen de kortste keren achter ons aan denderen.
We zijn nu in het gelukkige bezit van een strooien veger, een soort mop, twee plastic borden, twee kleine en twee grote glazen, 6 pannen,(alleen per set te koop, maar never mind: ook te gebruiken als slabak e.d.)en nog zo wat. We hebben zelfs een houten chopping-board gevonden! Gisteren waren we zo doodmoe van al het reizen en alle indrukken en natuurlijk het uitpakken en inrichten dat we alleen nog een tonijnsandwich hebben gegeten. Vandaag heeft José bedacht dat de hollandse milner die we nu al een paar weken meeslepen, op moet, dus dat wordt een dikke tortilla. Verder hebben we voorraden linzen, rijst, pasta, avcocado’s, tomaten, uien, knoflook, aardappels, citroenen enz.
Het matras houdt niet over, maar onze voorgangster heeft haar donzen dekbed en satijnen overtrek achtergelaten en daar had Ababa ons bed mee gedekt. Evengoed dus behoorlijk luxe gepit. We hebben de woonkamer een beetje gepimpt en van alles verschoven. Nu nog vragen aan Debashu (de dean die tevens onze huisbaas is) of we wat mogen ophangen aan de muren. De keuken is ingericht, de kasten ook. De wc trekt door. Hoe iemand bedacht heeft in het sanitaire hokje eerst een douche en direct daarachter de wc te plaatsen is ons een raadsel. Echt schoon krijg ik dat boeltje vooralsnog ook niet. A.s. vrijdag heeft Rob zijn eerste echte werkdag, dan zal José (dus) alles nog eens goed schoonmaken. Mijn eerste wasje heb ik al geknield in de douche met koud water gedaan. En dus ook mijn haar al eens met koud water gewassen. We komen hier , als we het overleven, loeisterk uit!
Morgen is het een vrije dag. Het is nl meus-keul, de viering van de vondst van het enig ware Kruis door heerseres Helena in de vierde eeuw. De hele stad loopt dan uit en er schijnt van alles te gebeuren. En natuurlijk wordt er dan ook lekkere doroweut, gegeten, een rijke, kruidige kippenstoofpot, vaak geserveerd met gekookte eieren erin. José blijkt hier tóch volgens plaatselijke gebruiken kippen te mogen slachten, dus de hier rondlopende kippen mogen wel uitkijken.
En oja, de macchiato is hier zo verrukkelijk dat ik die wel de hele dag kan drinken. Een thee, een koffie, 2 macchiato’s en een liter gekoeld water kost 23 Birr (oftwel 1 euro 15) Maar met een salaris van omgerekend ongeveer 140 euro per maand kan je echt niet zoveel geks doen!
Chow!
Een volgende keer wat meer over het onderwijs en het werk van Rob.
-
26 September 2012 - 19:00
Betty Ilbrink:
Lieve mensen, kom net thuis van "'t Landje". Even spullen opgehaald. A.s. zondag is sluiting. De boten lagen vol met water, want er is wat gevallen de afgelopen periode!! Ik was natuurlijk alleen daar en liep nog even over het gras (kaplaarzen aan) naar de vlonder. Heel grappig, maar toen ik daar zo stond aan het water dacht ik: "volgend jaar zijn José en Rob weer ongeveer terug en misschien kunnen ze dan nog net de laatste nederlandse zonnestralen meepikken en hangen wij dan aan hun lippen". Toen ik thuiskwam ben ik achter de computer gaan zitten zitten en lees jullie verslag, dat is ook toevallig. Ik ga het vanavond nog eens goed lezen en ook de foto's weer bekijken, want dit bijzondere verslag wil ik wel even heel goed!!!!!! lezen. Dus na deze zinnetjes volgen er meer. Tot vanavond! Betty -
27 September 2012 - 11:39
Helga:
Die dongel werkt goed! Fijn om zulke uitgebreide verslagen te mogen lezen, en dat een dag na aankomst. Dat is toch wel heel anders dan een brief die er per post twee weken over doet! Ben benieuwd hoe lang jullie de lenzen volhouden! ;-) T'um jehabkum! -
27 September 2012 - 11:52
Nanette:
Allo, Allo, Hier heemskerk writing, over.
Wat fijn om te lezen dat het goed met jullie gaat, dat jullie al aan 't settelen zijn en dat jullie zo warm onthaald worden!
Ik kijk met veel belangstelling naar de foto's. Wat een prachtige plaatjes zitten er tussen!
Hier in 't land der OBD gaat alles goed. Veel werk, veel interessante ontmoetingen, veel wetenschap en techniek. En veel storm en regen; herfst dus. Ook wel weer lekker hoor! Kaarsjes en dikke sokken aan...
Mag ik een blog-verzoekje plaatsen? Ik zou heel graag lezen over een dagje naar school vanuit het perspectief van de leerkracht. Met natuurlijk afbeeldingen om het verhaal te completeren. Ik ben benieuwd!
liefs van nanette -
28 September 2012 - 11:20
Frans:
Geweldig dat jullie goed aangekomen zijn en hartelijk ontvangen is de eerste indruk meteen goed.
toch een vraagje als jullie op Google Earth kunnen komen zou jullie de coõrdinaten kunnen doorgeven van jullie school of huis ? rare vraag maar volg jullie tot in de plaats. sterkte en succes. Frans -
29 September 2012 - 13:43
Judith Van Rooij:
Hallo Rob en José,
Wat mooi om jullie verslagen te lezen. mooie pannen ook!Wat een indrukken.
Ik ben heel benieuwd naar de eerste werk-en slachtervaringen.
De herfst is hier begonnen. Pand in Hoorn weer omringd door glanzende kastanjes, flinke buien, prachtige luchten en de eerste pompoen weer gegeten.
Lieve groet,
Judith
-
29 September 2012 - 13:43
Judith Van Rooij:
Hallo Rob en José,
Wat mooi om jullie verslagen te lezen. mooie pannen ook!Wat een indrukken.
Ik ben heel benieuwd naar de eerste werk-en slachtervaringen.
De herfst is hier begonnen. Pand in Hoorn weer omringd door glanzende kastanjes, flinke buien, prachtige luchten en de eerste pompoen weer gegeten.
Lieve groet,
Judith
-
01 Oktober 2012 - 10:12
Johan En Cisca:
We zijn benieuwd hoe jullie van het huisje een thuis kunnen gaan maken? Kamperen is er dan nog luxe bij.Maar... inderdaad.....je komt er "rijker" uit. En die kippen gewoon laten lopen. Niet zelf slachten, want dat is doodeng!
Liefs
Johan en Cisca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
