Voorbij de intro

De In country training is voorbij. We hebben eindelijk een echt vrije middag….en zitten nu nog in het cursuslokaal om deze blog te schrijven. Een korte, de volgende zal hopelijk worden verstuurd vanuit Sekota, waar geen internet is…Lang leve de dongel waarmee we toch via de satellieten kunnen blijven communiceren.
We vertrekken dinsdagochtend vroeg. Om 5 uur worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht met onze vier koffers, de handbagage en een enorme doos met o.a. kussens, deken, electric cooker, kerosine cooker, pots and pans and so on, mosquitonet, eerste voorraad water en een waterzuiveringssysteem, een stabiliser (dat is een kastje van 30x20x20 cm om ervoor te zorgen dat je computer niet kapot gaat van de fluctuaties in de stroomvoorziening) en een fles wodka waar amper nog plaats voor was. Ons overgewicht bedraagt minstens 80 kilo; op een binnenlandse vlucht mag je maar 20 kg meenemen. We vliegen naar Lalibela, waar de vice dean van het College ons zal komen ophalen. Met de dean hebben we hier al kennis gemaakt. Met hen beiden zal Rob veel samen werken.
We weten nu eigenlijk niet zo goed wat we ineens met onze vrije tijd moeten. Het weer is belabberd. Amhaars repeteren trekt ons niet erg. We nemen druppelsgewijs afscheid van reeds naar hun werkplaats vertrekkenden. De sfeer is wat verdrietig, we gaan elkaar missen. De groep was hecht geworden, je leert elkaar behoorlijk goed kennen in alle verschillende situaties waarin we met elkaar verkeren. We hebben hier nog een zang- en dansfeest gehad waar iedereen hevig de dansvloer op ging; José ook, al was het maar voor even gezien de teenbreuk.
Als we wat gesetteld zijn in Sekota laten we weer van ons horen.