Ayele

Dat is de naam van onze VSO office manager. Wij hebben zojuist een gesprek met hem gehad waarin hij ons verzekerde van zijn ondersteuning op alle nodige gebieden. “Wij zullen vrienden worden.” En daar hebben wij alle vertrouwen in. Daarnaast hebben we een logistics manager die alles regelt rond onze toekomstige accommodatie. Een andere manager regelt de reis naar Sekota. Er is natuurlijk een financial manager die betalingen regelt. Er is een volunteers comittee dat ons vanuit het veld ondersteunt en Bob uit Kent is onze contactpersoon daarmee. Dat comité is tevens een manier om het VSO bureau van veldinformatie en suggesties te voorzien, zodat het nog beter kan functioneren. Ze zijn hier erg professioneel bezig. Er is natuurlijk een inhoudelijk manager voor Rob op het VSO kantoor, die morgen de meeting over het onderwijsprogramma leidt. Er is een health contact, een dokter beschikbaar in noodgevallen. Het organisatiecomité voor deze training van twee weken doet alles om ons te voorzien van telefoons, simkaarten, verschillende soorten pasjes met pasfoto’s (we hebben er respectievelijk al 5 en 7 gebruikt!), bussen te regelen, uitstapjes voor te bereiden, CD’s te branden, geld te regelen, lijsten te maken van telefoonnummers, boodschappen. Misschien ben ik nog wat mensen vergeten, want het aantal contacten met het VSO bureau en veldwerkers is enorm. Het duizelt ons soms en niet alleen omdat iedereen hier manager lijkt te heten. We zullen elke maandag een email ontvangen met het bulletin van het VSO kantoor dat over veiligheid, gezondheid en alles wat van belang lijkt zal gaan. Als we meer dan 24 uur van huis denken te zijn moeten we dat 24 uur van tevoren melden. Het lijkt wat overdreven maar het is een uiting van zorg en veiligheid staat hier voorop.

Gisteren naar de Britse Ambassade. Ontvangst door de Ambassadeur himself met van te voren klaargemaakte hapjes. Dan krijg je dus van die lekkere zompige toastjes. Er was wel enorm veel. De Ambassade ligt op een terrein van enige hectaren met uiteraard alle nodige veiligheidsmensen en maatregelen. Onze bus werd letterlijk van onder tot boven onderzocht en alle namen werden gecontroleerd. Hoewel ik wat sceptisch was over een dergelijk bezoek zie ik nu zeker het nut ervan. Niet alleen ontmoet je er allerlei andere mensen die op de een of andere manier bij de ontwikkeling van het land betrokken zijn, maar het versterkt de relatie tussen Ethiopiërs en buitenlandse vrijwilligers en tussen buitenlandse vrijwilligers onderling. Er waren lang niet alleen VSO’rs. De Britse Ambassade was gastheer voor alle nationaliteiten en die waren dan ook vertegenwoordigd door Ambassade medewerkers. Nederlanders (wij waren de enigen) waren helaas afgescheept met een stagiaire die zelf net een maand in Addis was. Geen fraaie beurt. Dergelijke bijeenkomsten zijn belangrijk voor het imago en voor het verkrijgen van funds.

Ik heb het idee hier in een dikke week al meer geleerd te hebben dan normaal in een heel jaar. Van de vele presentaties, niet altijd even “professioneel” (gaap), maar wel altijd vol informatie, van de workshops (over gender equality bijvoorbeeld), van de taallessen, van instructies van het organisatiecomité over verkeer, gezondheid, van de medevrijwilligers die allen hun eigen achtergrond en expertise hebben.
Iedereen die ook maar iets van Sekota weet vertelt ons dat het er heel erg mooi is, dus ondertussen willen we dat zelf wel eens zien.

Inmiddels hebben we een dongel. Dat is een verademing omdat je dan, mits je op tijd beltegoed hebt gekocht, altijd op internet kan. Vooral voor José van belang omdat zij niet op een kantoor werkt waar, hopelijk, regelmatig verbinding te maken valt.

Ine albilelam key Tekel gomon.
Oftewel: Ik eet geen rode kool. Tis maar dat je het weet. Stel je voor: we worden uitgenodigd voor een maaltijd en krijgen rode kool voorgeschoteld. Nou, daar ben ik dan goed op voorbereid. Maar zonder gekheid: ons Amhaars gaat met sprongen vooruit….In een uur verstouwen we voor weken grammatica, wat velen naar het hoofd doet grijpen. De taal heeft haar wortels o.a. in het Arabisch en Hebreeuws. hamza is bijvoorbeeld vijftig en sebat zes). Gelukkig hoeven we niet alles te weten; het gaat om globaal begrip waarmee we straks in het wild onze eigen kromme zinnen zullen maken.
Omdat ik een vies klein amoebetje in mijn darmen had , heb ik een interessante ochtend gemist. Daarin stond gender centraal en werden verschillende, waar gebeurde cases uitgewerkt. In die cases ging het steeds over vrouwen die seksuele agressie hadden meegemaakt. De westerse vrouw, en dan met name de jonge (gna gna) , wordt toch nog vaak gezien als easy to get. Na 21.00 uur op straat lopen, zelfs met meerdere vrouwen, is vragen om moeilijkheden. Soms kun je zelfs niet alleen naar het toilet in een pub. En zo waren er nog meer verhalen.
Wat ik niet gemist heb en zeker zo boeiend was, betrof het hoofdstuk “manners”, hetgeen natuurlijk ook gedeeltelijk de gender-kwestie overlapt.
Jullie weten allemaal dat ik vanaf het begin af aan opgeschept heb dat ik zou leren een kip te slachten. Daar had ik dan ook een behoorlijk hoofddoel van gemaakt (targetting , weet je wel). Laat ik nou horen dat vrouwen uitdrukkelijk niet in staat worden geacht en gesteld dieren te doden. Dat brengt ongeluk! De man moet de kip de nek omdraaien en vervolgens de kop afhakken. Het vrouwtje is voor het pluk- en braadwerk. Nee, echt, zo verzekerde Bob, een goedlachse vijftiger, me, dat kan je niet maken, die kip zelf slachten. En zo was ik weer een illusie armer. We zullen zien…
Over manieren dus: ze zijn hier nogal aanrakerig. Vrouwen en mannen hangen voortdurend om elkaars nek, dwz. Vrouw/vrouw en man/man. Mannen en vrouwen raken elkaar ook aan , maar dan aan arm of bovenbeen. Liefkozen in het openbaar is ongewenst. Zoiets als een persoonlijke ruimte, waar ik bijvoorbeeld nogal op gesteld ben, is niet vanzelfsprekend; men staat zogezegd op je lip. Tegelijkertijd is het heel onfatsoenlijk om iemand recht aan te kijken en te blijven focussen in een gesprek. Dat wordt hier als erg onbehoorlijk gezien. : wat moet ie van me? Dus een beetje dwalen met die blik.
De bevolking in het noorden ( waar wij zitten) praat wat mompelend. Hoe gerirriteerder jij daarover raakt en je stem verheft, hoe meer zij gaan mompelen. Mompel dus mee.
Als er wat te lachen valt: doe dan dat besmuikt. Dat valt niet mee voor een aantal Londense meiden in de training die lachen als de dames in de dop ( van de TV).
Eten doe je een beetje terloops; alsof je niet eet. Heb ik trouwens nog geen Ethiopier zien doen. Ze eten graag, lekker en veel.
Als je uitgenodigd wordt voor de maaltijd staat iedereen op als jij binnenkomt en gaat pas weer zitten als jij een stoel hebt gekozen. Blijf dus niet beleefd staan, want dat wordt voor iedereen afzien. Je geeft je rechterhand ( met de linker doe je heel andere dingen), eventueel ondersteun je je rechterarm met je linkerhand en je geeft de hele hand, dus niet alleen je vingers en schudt flink. Een slap handje is een belediging; alsof je liever geen hand geeft aan die persoon. Een buiging maakt het helemaal af! Mocht je een vieze hand hebben, dan geef je een pols.
Wees niet verbaasd als je de vrouw des huizes niet ontwaart tijdens de maaltijd. Zij is in de keuken en eet later van wat er over is. Wij zullen daar uitdrukkelijk iets anders in laten zien.

Jullie denken misschien: waar halen die mensen de tijd vandaan om zoveel te bloggen? Welnu: Rob is bijna nooit moe en josé heeft besloten als AP (accompanying partner)vandaag niet naar alle presentaties te gaan betreffende de ontwikkeling en staat van het onderwijs. Vandaar dat ik hier om pakweg 04.00 uur amhaarse en 10.00 uur europese tijd zit te bloggen.
Wij zijn zeer verguld met jullie reacties; ga zo door!