Tenás-te-ling!

Het is zondagavond en José heeft teenpijn van een hele middag in de bus en uit de bus door Addis heen. De groep is al zozeer een groep dat menigeen vraagt waar zij is als zij naar onze kamer is gegaan om haar poot rust te geven. Daar zitten we nu samen te schrijven. Blog en ons eigen boekje.
In onze ochtendles Amhaars kwamen we al iets verder, maar het houdt nog niet over. We kunnen nu een kilo bananen, een koffie of een biertje bestellen en snappen wat het kost. Hallo op verschillende manieren zeggen en de dames en heren in de vrouwelijke en de mannelijke vorm groeten, dankjewel zeggen en snappen dat de ander dan “geen dank” zegt. En ook tellen lukt al aardig. Alles auditief. Met het schrift houden we ons, gelukkig, helemaal niet bezig; de fonetische omzetting van de klanken is al verwarrend en wisselend genoeg.
Addis is enorm groot. Er wonen waarschijnlijk 5 à 6 miljoen mensen en velen daarvan in niet te benijden omstandigheden. Er zijn ook genoeg hotels, restaurants, café’s en malls waar de meer bemiddelden komen, echt niet alleen buitenlanders, ferengi. We reden helemaal naar boven tot een hoogte van ruim 3000 meter, waar het paleis van Keizer Menelis II (de vader van Haile Selassi) zich bevindt, met twee kerken en een expositieruimte. Daar waren parafernalia van Melenis en zijn familie te zien. Een gids vertelde erover, zoals gidsen dat vaak doen: met respect, trots en bewondering en een behoorlijke dosis routine. Hij leidde ons ook door het paleis, waarvan vooral de eenvoud opviel. In vergelijking met wat we van de Sultan in Istanbul hebben gezien was dit een bediendenoptrekje. Het verhaal was dan ook dat de keizer zelfs zijn gouden schoenen had afgezworen om zich blootsvoets tot het niveau van de onderdanen te begeven. Zo dwong hij het nodige respect af om dit immense land te kunnen besturen. Vredelievend, zonder al te veel wapengekletter. Het is een beetje sneu om te zien hoe onhandig en rommelig de parafernalia tentoon gesteld zijn: vuil, bijna zonder anderstalige explicatie, zonder historische inbedding en zonder duidelijke structuur. De gids doet goed zijn best, maar komt ook niet veel verder dan “dit is de kroon van die en dat zijn de schoenen van…op deze foto staan…en dat is de klok van de kerk die stuk is gegaan in 18zoveel”.
Vervolgens bezochten we een markt. Met de gezellige drukte van een markt waar de helft van de waar op de grond ligt. Waar je aangeklampt wordt door bedelende kinderen en lastig gevallen door dronken mannen. Waar alle leeftijden van alles verkopen en arm en een beetje rijk zijn boodschappen doet. Waar ferengi met bussen worden uitgeladen/uitgelaten en locals hun kopje koffie pakken.
Na een bezoek aan het oude Italiaanse koffiehuis, waar heel veel locals pakken koffie komen halen en wij met hen de heerlijkste espresso drinken, nog een poosje wat rondhangen in een wat vervallen, maar vroeger classy hotel-restaurant, weer op “huis” aan: het Rode Kruis Trainingscentrum, waar na het avondeten internet nog steeds zondagsrust in acht neemt en wij dus bloggen om later te versturen.

Salaam! En dan nu nog wat mededelingen van huishoudelijke aard:
Het is hier zo ongeveer hetzelfde weer als in Holland tijdens een “goede” septembermaand. Het regent behoorlijk veel en hard, afgewisseld met felle zonneschijn. Als het goed is, is het regenseizoen afgelopen tegen oktober. De temperatuur ligt zo tussen de 16 en 23 graden. Dit alles op een hoogte van pakweg 2500 meter. Sekota ligt op ongeveer dezelfde hoogte, maar ligt noordelijker. We zullen het straks wel merken.
Het emmertje met deksel wat je in de douche aantreft is niet om je vuile was in te bewaren maar om water in te tappen voor het geval dat er geen water meer is. En het plastic afgezaagde flaconnetje waar wij onze tandenborstels etc in houden, is eigenlijk bedoeld als water bij een handmatige reiniging van de billen na het poepen. Altijd met de linkerhand! Met de rechter eet je.
We worden hier behoorlijk in de watten gelegd. Onze basic kamer wordt elke dag schoongemaakt, het eten is zeer uitgebreid en verrukkelijk . Soms heb ik het idee dat men ons wil vetmesten voordat we “into the wild” gaan. We werken evenwel behoorlijk hard. Een vrij weekend is er niet bij.
Evenement: Gisterenmiddag zijn we na twee vette lessen Amharic (“Efellegallo hulet bira”- zoek maar op)Addis ingegaan. Eerst om een of ander spel te spelen, wat vrij vertaald iets met jutten te maken had en later om een culturele eet, dans- en zangavond bij te wonen. Aldus geschiedde , maar niet voordat wij uitgebreid werden onderwezen over de gevaren van de grote stad.(gaap) We werden eerst naar het hoofdkantoor van de VSO gereden, van waar uit we in groepjes opdrachten moesten uitvoeren met als doel natuurlijk Addis en haar gebruiken te leren kennen. Helaas gooide een flinke storm met onweer en regen roet in het eten.
De avond in het restaurant was grandioos: onze ogen schoten tekort, onze oren klapperden en onze tongen werden gestreeld. Allerlei dansen waarin schouders een grote rol speelden passeerden de revue. Opzwepend, uitdagend, vitaal, vrolijk. Mooie muziek door verschillende muzikanten op traditionele instrumenten en wisselende zangers en zangeressen. Af en toe met het publiek de vloer op en dan was er helemaal spektakel. Van het traditionele bleef dan soms niet veel overeind: macho’s en machina’s die het podium in bezit namen. Showing off en pret makend. Heerlijk!

Dit en nog veel meer wordt allemaal georganiseerd door mensen van het VSO bureau hier met vrijwilligers “uit het veld”. Een organisatiecomité van vier, af en toe aangevuld met nog iemand. Wat ze allemaal doen is geweldig. Ze zorgen ervoor dat we op alle denkbare gebieden voorbereid worden op ons verblijf in Ethiopië én dat we intussen goed verzorgd worden. In dit blog vinden jullie maar fractie van de activiteiten die ons voorbereiden én verbinden met elkaar en met de menselijke infrastructuur van de volunteers in Ethiopië. Er werken zo’n 100 volunteers vanuit de VSO hier! Van all over the world.

Laat ons ook horen hoe het met jullie gaat, maar weet dat dit blog door iedereen gelezen kan worden. Onze email staat open, maar is zoals je nu weet, niet altijd door ons te openen.

Dunna walu!

Vervolg…
Intussen is het dinsdagmiddag de 18e en hebben mannetjes de hele ochtend gewerkt aan herstel van de internetverbinding. Het is een raar gevoel om zo afgesneden te zijn van contact met de rest van de wereld, maar dat zal later nog wel vaker en langer voorkomen. José zit nog een beetje te bibberen na een lange nacht vol buikpijn en aanverwante verschijnselen. Het eerste kopje thee zit er weer in.
Vanmiddag gaan we naar de Britse Ambassade die onze groep heeft uitgenodigd voor een receptie. Daar zal ook een vertegenwoordiger van de Nederlandse Ambassade zijn.
Simkaarten hebben we nog niet, maar die komen binnenkort.