Addis Ababa

11 September is hier Nieuwjaarsdag: Addis Amed. (Ababa betekent bloem.) Iedereen had vrij vandaag. Al op het vliegveld waren overal affiches en in memoriams van Meles Zanawi te zien. De opvolging is nog niet helemaal duidelijk. De vice premier die nu waarneemt is van een andere partij en een ander volk dus misschien kan beter gesteld worden: helemaal niet duidelijk. Na de rouwperiode, binnenkort, zal de strijd wel losbranden.
De reis verliep voorspoedig, we kwamen meer dan een half uur voortijdig aan, de koffers waren snel gevonden en de douane vroeg helemaal niets. Onze ophalers Demiss en Mark waren dan ook net op tijd om ons op te vangen. Alleen een enorme stortbui hield ons nog even op in de aankomsthal. Buiten bleken de taxi’s, oude Lada’s, geen licht te voeren in het pikkedonker. Een eerste waarschuwing voor het gevaarlijke verkeer hier.
In de grote VSO auto met al onze koffers naar een hotel waar we eerst wat gingen eten. Fantastisch geregeld. We hadden niet gedacht een veal curry en een chicken curry te zullen eten bij onze aankomst, met chapati’s. Onze kamer is basic en OK en in de lobby is vandaag geen WIFI, “want het is een feestdag, maar morgen is het er wel”.

Morgen was er dus wel WIFI, maar ondanks de geslaagde verbinding werkte die niet. Volgens de inmiddels ook in het hotel gearriveerde ICT’r waarschijnlijk een kwestie van het niet betaald hebben voor een compartiment gegevensoverdracht, of iets dergelijks. Intussen waren we na het ontbijt voorzichtig voor José’s teen een eind de straat uitgelopen. Relatief weinig verkeer, geen brommers, aan weerskanten kleine winkeltjes (veel groente en fruit, maar in beperkte keus) en cafeetjes, tientallen schoenpoetsers, met spullen lopende kopers en verkopers, bedelaars, een halve schaapskop in de goot, vegers en verzamelaars van karton, een slum waar kinderen met zelf gefabriekt goed spelen, een houthakker. De kinderen lopen wel een eindje met ons mee en een jongetje pakt mijn vrije hand, maar die heb ik nodig om José te ondersteunen, wat maar beter is dan zo innig contact met het ventje te leggen. Zelfs als we wilden konden we nog niets geven, want birrs hebben we nog niet.

Met een jeepauto van de VSO, de meeste bagage bovenop en inmiddels vijf volunteers (wij; een Zweedse vroedvrouw, een Indiase engeneer en de Keniaanse ICT’r) binnenin door een enorme regenbui naar onze volgende bestemming: het Rodekruiscentrum waar we vanaf morgen onze in country training zullen krijgen. Alles snel uitgepakt want de regen was dwars door de meeste koffers en tassen heengegaan.
De eerste pech heeft ons al bereikt. Moesten we de spullen uit de hotelkamer in een gang zetten, heb ik verzuimd mijn kleine camera uit het zijvak van een tas te halen. Die bleek dus inmiddels verdwenen te zijn.

De teen van José doet het wel goed, maar haar wreef is nu helemaal opgezet. Het moet dus rustiger aan.