Verkiezingen en meer V’s

Verkiezingen en meer V’s

Vanochtend om 8 uur present op het College. Wat een rust! Waar zijn alle studenten? Die zijn “opgeroepen” om te demonstreren voor de Verkiezingen, om de regering te steunen. Zondag zijn hier namelijk verkiezingen. Lokale. Ja, en? Nou daarvoor demonstreren de studenten. Er is geen lesprogramma. Dus de studenten krijgen geen les omdat ze moeten demonstreren? Ja, daar komt het wel op neer. Er is dus gewoon diefstal van onderwijs? De studenten wordt gewoon onderwijs afgepakt om de regering te “steunen”? Belachelijk!
En dit is niet de eerste keer.
Met enige regelmaat worden lesdagen bekort met 10 minuten per lesuur om de docenten “gelegenheid te geven” ’s middags naar een partijbijeenkomst te gaan.
Ja zeker, democratie moet je leren…Ook de opvatting van kritische partijleden is dat het land, de bevolking dus, nog niet toe is aan volledige scheiding van partij en staat. Of van partij, staat en pers. ( Om van de invloed van het Orthodoxe Christendom op de politiek en vice versa nog maar niet te spreken.)Kwaadwillende elementen zouden dan immers wel eens de macht kunnen grijpen. Islamieten worden dan genoemd als voorbeeld. Wanneer het land er dan wel aan toe is? Als de partij dat vindt. Een ander antwoord heb ik eigenlijk nog niet gehoord, of het moet zijn als “iedereen goed onderwijs heeft gehad, zoals in Europa”. Ook zo’n dooddoener die lijkt op “met Sint Juttemis”. Want wie dat bepaalt? Juist.
China heeft hier niet alleen heel wat wegen aangelegd, maar ook het politieke systeem blijkbaar.
Begrijp me niet verkeerd: ik beweer niet dat het fout, want ondemocratisch is zoals het hier gaat. Wie ben ik? Misschien zou democratie, zoals wij dat in Europa kennen, hier wel voor een grote chaos kunnen zorgen en ja, misschien zou een goed georganiseerde relatief kleine groep extremistische Islamieten de macht kunnen grijpen of een burgeroorlog kunnen ontketenen. Ik weet het niet. De situatie is hier nu eenmaal zo en de meeste mensen lijken er geen last van te hebben en voelen zich veilig hier, ook oppositionelen binnen en buiten de partij (behalve wie luidkeels de rechtmatigheid van de perswet bestrijdt) wat ook een belangrijk gegeven is. Hoe het in andere gebieden is weet ik niet.
Maar lestijd jatten van de studenten…
Latere informatie: het hoofd van het Zonal Office heeft donderdag alle schoolleiders “opgeroepen” de studenten vrijdags te laten demonstreren ter ondersteuning van de Regering. Vandaar…Overigens tegen de nadrukkelijke bepaling in dat er ná donderdag niet meer mocht worden gedemonstreerd in verband met de verkiezingen.

De nascholing Engels voor Teachers van het College begint. Zeer gewenst gezien het aantal aanmeldingen (13 teachers = 38%) voor deze training van 6x in vooral gesproken Engels. Het is één van de onderdelen die de teachers konden kiezen om hun 45 uren verplichte nascholing in te vullen. Goed voorbereid met twee van de Engelse teachers hier. Materiaal aangeleverd en gekopieerd. Samen zullen we de trainingen verzorgen. Twee sessies: één in de ochtend en één in de middag, zodat beide shifts in de gelegenheid zijn om te komen. Het schema voor de hele nascholing hangt al een week of vier in de lerarenkamer. ’s Ochtends niemand aanwezig. ’s Middags niemand aanwezig. Althans, niet in het betreffende lokaal. Her en der zijn alle teachers wel te vinden, maar niemand lijkt zich bewust van het feit dat de cursus is begonnen. Er wordt vrolijk naar mij en naar de English teacher gezwaaid. Men is hier gewend dat er op de dag zelf of voorafgaand aan het begin van zoiets nog een keer een plakkaat wordt opgehangen. Zo van: “Denk erom jongens, vandaag les.” Maar van dat autoritaire gepamper ben ik niet. Autoritair omdat het een topdown systeem van zeggen wat er moet gebeuren in stand houdt. Ja, het is hier gewoon om van dag tot dag te zien wat er moet gebeuren, maar niemand neemt de moeite om zelfstandig op de mededelingenmuur te kijken. Of om een eenmaal opgehangen schema netjes in een agenda op te nemen of in een telefoon te stoppen. (Op het grote bord bij het College staan responsibility – Verantwoordelijkheid en self-reliance als kernwaarden). Of het helpt om niet mee te doen aan gepamper weet ik niet. Maar voor mijzelf is het in ieder geval goed om niet achter al die konten aan te jagen. Vandaag gewoon wat eerder thuis.


Nog een nieuwe diefstal van onderwijs meegemaakt, de derde soort: rond half tien kwam er onaangekondigd een auto aangereden met de vice president van het regionale onderwijsbureau erin. Alle teachers verzamelen! Alle lessen afgezegd. Studenten voor niks op school. Leuk wel dat ze mij (als enige nu beschikbare teacher) vroegen om dan maar een les te komen geven. Natuurlijk! In twee groepen zo’n 100 studenten aangenaam (?) bezig gehouden met Engelse woordspin rond wat je in de keuken nodig hebt, corrigerende voorbeelden voor vraagzinnen die ze hier bezigen en gesprek over wat ik in NL heb gedaan, waarom ik hier ben en wat ik hier op het College precies doe. Op weg naar huis nog druk omringd door door elkaar pratende en vragende studenten. Feest!
Vandaag de hele dag nog vergadering met alleen de leden van de partij, over onderwijs en politiek, oftewel: hoe lukt het om het partijbeleid op het College uit te voeren? Morgen met alle docenten, dus helemaal geen les meer. En het zou nog veel langer duren. In verschillende samenstellingen. Hoewel het over onderwijs gaat of zou moeten gaan is het een geheel door de politiek, lees: de leden van de politieke partij gedomineerde aangelegenheid. Kritiek en zelf kritiek zou het om gaan. Termen die ik nog ken van Gramci, de Italiaanse communist. Wellicht een andere keer meer over de partijpolitieke dominantie over professionaliteit en over ziekte die meeting heet.

Zondag j.l. waren dan de plaatselijke verkiezingen. Hier in Sekota is er van keuze geen sprake, of het moet zijn: thuisblijven of niet. Er kan immers maar op één partij worden gestemd. Volgens een zegsman neemt geen andere partij de moeite om hier kandidaten te stellen, want het is hier een bolwerk van de partij. Dat is jammer, maar helaas. Elders, zoals in Addis valt er wel te kiezen want daar zijn een stuk of zeven partijen. Hoeveel daarvan zijn fantoompartijen, speciaal opgericht voor de verkiezingen? We weten ook dat als er ergens geprobeerd wordt kiesmensen voor een echte oppositiepartij in te schrijven de obstructie enorm is. Allerlei trucs worden ingezet, zoals het inzetten van stromannen. De enige mogelijkheid die mensen nu hebben om hun democratisch ongenoegen te laten blijken is georganiseerd niet-stemmen. Wat dat voor gevolgen heeft in de publieke sfeer… wie zal het zeggen? Er zijn per groep van 5 à 10 kiezers “stemtrekkers” aangesteld. Dat zijn mensen die ervoor moeten zorgen dat de mensen in hun omgeving gaan stemmen. Velen doen dat dan maar, want anders worden de stemtrekkers lastig gevallen. Zo heeft iedereen wel een reden om met de poppenkast mee te doen, terwijl eigenlijk iedereen weet dat het een poppenkast is. Ook de echt actieve partijmensen. Je gelooft in de leugen omdat de waarheid ongemakkelijk is?

(Geleide) Verantwoordelijkheid gaat samen met (geleide)Vrijheid. Volgens die regel begeleiden wij in het Westen kinderen of anderszins afhankelijke mensen naar zelfstandigheid. Het doel is het versterken van identiteit en autonomie. Als er niks te kiezen valt hoef je dus ook geen stelling te nemen, niks anders uit te proberen, niet te groeien. De partij zal wel voor je zorgen. Je kunt altijd rekenen op “de autoriteit” en hoeft zelf geen verantwoordelijkheid te dragen. Van Rob wordt dus verwacht dat hij op het College persoonlijk achter een ieder aanzit om (op tijd) aanwezig te zijn bij belangrijke bijeenkomsten. De planning die iedereen ruimschoots tevoren heeft gehad wordt gewoon niet ingezien. Op de betreffende dag een groot plakkaat op de College muur hangen!
In het klein is het niet anders. We vragen de buurman of huishoudster T mee naar de weekmarkt mag met José. Geen sprake van: “No permission”. Onze bek valt open. José is te boos om daarover in gesprek te gaan, maar Rob kan dat wel; dagen later.
Buurman legt uit dat T nog maar een kind is, dat hij haar van haar ouders heeft overgenomen en dus verantwoordelijk is voor haar. Als zij met ons naar de weekmarkt zou gaan komt ze buiten de poort en ontmoet dus anderen. Daar zou ze weleens mee kunnen praten. Ze zou ook weleens uit haar doppen kunnen kijken. En ze zou misschien wel eens met anderen kunnen praten en geïndoctrineerd kunnen worden door boze tongen die beweren dat ze te hard werkt voor te weinig geld. En dan gaat ze er misschien wel vandoor! En dat kan niet want ze is nog een kind en hij is verantwoordelijk! En het is al zo moeilijk om een goede huishoudster te vinden in Sekota…
En zo staat het kind van 14 weer een hele zondagmiddag in de yard te wassen terwijl Rob zich met 5 jongetjes in de leeftijd van 5 tot 15 vermaakt met een superdeluukse schommel, gemaakt van dat heerlijke dikke touw uit het ALB-pakket en een VSO kussen, de buurvrouw op stap is en de buurman probeert te slapen. Wat hem vast niet lukt , want het is een ongemene teringherrie!
T. gaat niet naar school. Het plan was om daar in het nieuwe schooljaar wel mee te starten, maar in september komt de baby. Niemand die ons wijs kan maken dat T dan alsnog naar school mag. Het is de bedoeling dat ze onwetend, afhankelijk en stom blijft.

Langzaam aan raakte het huis vergeven van de Zumb ( nou, nog een keertje dan: vliegen dus! Ligt het aan het al weken durende warme weer, zo’n 35 graden ? Of aan Verdomde Rat, die ook vanochtend weer had geprobeerd een halve avocado en twee tomaten over de tafelrand te slepen. Tussen de middag moest Rob de hoek onder de tafel maar eens inspecteren. Eerst onze koffers weg, die staan daar geparkeerd. Dan bijlichten. José vlucht kokhalzend naar buiten. In de hoek liggen etensresten, rattenkeutels en kattenpoep. Dat laatste van de kat van de overburen die hier een nachtje gelogeerd heeft om Verdomde Rat af te schrikken. Rob ruimt alles manmoedig op, ontsmet met chloor en moet intussen ook nog vieze kattenpoep wegwerken die op (open) vuilniszak buiten ligt. Niet fijn. Dan blijkt zijn koffer aangevreten. Als Rob hem wil openen horen we iets rammelen. Verdomd, die rat heeft een nest gemaakt in het voor vak! Rob met koffer de straat op, José er dapper met een bezem achteraan. Verdomde Rat springt na een paar meter uit de koffer. Ja, flinke rat hoor! Gegil van een paar meiden. Gegooi met stenen. Oei, de rat keert om en komt nu in volle vaart op José af. Hoho, zwaaien met de bezem. Weer gegooi met stenen. Een man raakt hem bijna op z’n kop. Verdomde Rat zoekt een heenkomen in een stapel stenen. Koffer schoongemaakt. Kijken of die nog gerepareerd kan worden.
Aanmerkelijk minder zumb overigens..

Na twee weken bloedhitte nu al tweemaal in een week een fikse regenbui gehad! Wie had nou ooit gedacht dat we daar zo blij mee zouden zijn!? Het frist op, maakt het hoofd schoon en weer denkend (Het gaat dan om José’s hoofd), zet aan tot initiatief en activiteit. Deze buien horen bij de korte regentijd. In Addis is het vele malen natter.
Vanmiddag laat hebben we een heuse stortvloed gehad, qua duur en intensiteit van welhaast Bijbelse proporties. Nou ja, wij in Holland malen niet om zo’n bui, maar hier heeft het meteen iets dramatisch, vooral omdat via de zinken daken alles flats naar beneden klettert.. T was net klaar met het wassen van meters gordijnen , kerkkleding en alle was die de buuv maar kan verzinnen in haar kennelijke nesteldrang.. Die kon ze dus, nat en al, weer binnen halen. Gelukkig had ik mijn was al gedaan; die was droog. In no time werd de lucht grijs, het onweer raasde over de vallei, de kinderen kropen in hun eigen huis. Ik (josé) stond met een biertje aan het raam en zag de HAGEL (echt waar!) zich ophopen tegen de poort, de yard , althans het zandgedeelte –veranderen in een natuurzwembad en Oh my God onze tomaten, sierbonen en Oost-Indische Kers gegeseld worden totdat er alleen nog maar zieligs van over was. Als daar morgen de zon weer ongenadig op schijnt, zal alles verbranden. Of niet?
De kinderen kwamen hun huis uit om zich te verbazen over de hagel en toen het ergste leed geleden was vermaakten ze zich met verzamelde hagel om elkaar mee te bekogelen. Going Dutch dus, hoewel ze het wel errug koud vonden! Het water verdwijnt in de grond zodra het niet meer regent. Modder rest.
In juni, maar hier in het noorden meestal in juli, begint de grote regentijd. In Addis, hebben we al eerder gemerkt dat het daar tot oktober behoorlijk nat blijft. Hier zijn ze blij met een paar maanden goeie regen. Toen wij eind september hier arriveerden was net de regentijd voorbij. Ik herinner me dat ik me verbaasde over het te verwaarlozen waterniveau in de rivieren. Maar hier in Sekota waren ze blij met een goed regenseizoen. En met een goede oogst die buitenlandse hulp bijna overbodig maakte.

Intussen was ik (Rob), onderweg van school naar huis, aan het schuilen in een piepklein koffie/huisbarretje. Het dak hield de bui, maar de hagel stuiterde van buiten naar binnen en het afdakje was ook niet geheel afdoende. Zo kwam er toch nog het één en ander naar binnen, zodat het keteltje op het houtskoolvuurtje moest worden verplaatst. Iedereen was van de straat af, stond onder luifels of vanuit deuropeningen naar de enorme bui te kijken, of was doende met enige regelmaat bakken vol water naar buiten te werken.
Ons huis is helemaal droog gebleven, maar het dak van onze huisbaas heeft het hier en daar begeven, zodat het daar lijkt alsof een verhuizing aanstaande is. Hoewel hagel hier een betrekkelijk normaal verschijnsel is was deze razernij uitzonderlijk. Hoe zou de oogst in het dorp in het dal het gehouden hebben?




The views expressed in this blog are the authors’ own and do not necessarily reflect those of VSO.