One Love Foundation (2)

Wie hier geld doneert weet in ieder geval precies waar het heen gaat. Brandon is met ons samen de spullen voor de nodige extra toiletruimten bij het ziekenhuis gaan kopen: tegels, wastafel, cement, voeg. Deuren laten maken, hang- en sluitwerk. De bouw van de toiletten vorderde gestaag, tot de metselaar niet meer op kwam dagen. Eerst een nieuwe zoeken dus. Het is gebruik om de donateur te vragen wat hij wil dat er met zijn geld gebeurt. Er worden verschillende opties voorgelegd en je keus wordt nog zo veel mogelijk uitgevoerd als je aanwezig bent. Geen ingewikkelde controleprocedures. Dat is het voordeel van een kleine organisatie als One Love. Er zijn natuurlijk ook nadelen. Een grote organisatie als VSO kan meer invloed uitoefenen en wellicht daardoor meer duurzame verandering tot stand brengen. Als hier het hospitaaltje klaar is, is het afwachten of de overheid de (juiste) mensen plaatst. (Zie eerder blog.) Zo ook de school. Er kunnen faciliterende materialen worden aangeschaft, een speeltuin, boeken, speelgoed voor de crèche, computers, tafels en stoelen, maar op het gebruik ervan heb je nauwelijks invloed. Zo is de bibliotheek alweer gesloten, is de computerruimte een zooi (en buiten gebruik) en wordt de crèche alleen gebruikt als er vrijwilligers voor zorgen. De onderwijskwaliteit is gelijk gebleven met leerkrachten die er vaak niet zijn en/of ongeïnteresseerd hun werk doen. De extra personele bijdrage die OLF levert naast de facilitering bestaat uit de inzet van vrijwilligers om extra lessen te verzorgen aan de leerlingen en aan het eind van het jaar certificaten en gedoneerde cadeautjes uit te delen aan de (acht) best presterende kinderen per klas (volgens examenrangorde). Voor de betreffende kinderen een fijne opsteker en één die past in het werken met rangordes zoals ze dat hier doen. De uitreikingsceremonie werd opgeluisterd met een optreden van de drumclub en de dansclub van de school.
Door de trainingen die ik heb gegeven is het idee ontstaan om zich meer op de leerkrachten te gaan richten. Maar, anders dan de leerlingen, zijn de leerkrachten niet zo erg gemotiveerd. Er wordt nog gestudeerd op andere mogelijkheden om de onderwijskwaliteit te beïnvloeden. Wellicht hierover meer in een volgend blog. Rob zou Rob niet zijn als hij daarvoor niet met ideeën zou komen. In ieder geval zullen de komende vrijwilligers die met leerlingen in de vakantie aan de slag gaan dat meer gestructureerd en gericht gaan doen dan voorheen. Samen met Brandon en Stefny heeft hij een programma gemaakt voor twee groepen leerlingen, onderbouw en bovenbouw basisschool, voor Engels en rekenen, met een hoop liedjes en rijmpjes en spelletjes en rollenspellen en aanwezige dan wel natuurlijke materialen uit de omgeving. Goed te doen voor vrijwilligers die geen leerkracht zijn.

Kakum National Park
Op een regenachtige dag (één van de vele!) togen we naar dit kleine tropische regenwoud in de buurt van Cape Coast om de “Canapee Walk” te doen. Een wandeling boven de lagere bomen op 80 meter hoogte over zeven hangbruggen. Hoewel het regenwoud zijn naam eer aandeed vonden wij het jammer dat we zo weinig zagen door gebrek aan licht. Wilde dieren zouden we sowieso niet zien, maar wat meer van de enorme diversiteit aan bomen en planten zou mooi geweest zijn. Uiteraard was het voor sommige grapjassen vooral een feest om de hangbruggen door sleuren en zwaaien flink in beweging te zetten, wat de wandeling soms meer op een kermisattractie deed gelijken.
Zoiets was ook het restaurant met krokodillenpoel waar we een hapje gingen eten. Hele schoolklassen kwamen erheen om met krokodillen te worden gekiekt. José deed nog “Zal ik jou eens even pakken pakken pakken…”, maar krook wenste het water niet uit te komen. Misschien maar beter ook.
Wij aten kreeft. Veel vlezige kleine geroosterde kreeftjes me een dikke spicy tomatensaus. Jammer dat ze – het is nu geen visseizoen – niet vers en daardoor wat taai waren.
Het weer is ook de laatste dagen weer behoorlijk prut. We vermaken ons wel , vooral dankzij kleine Indie van anderhalf die de hele dag alle bezigheden op ons landgoed bestiert en becommentarieert. Tis een handig , stoer en grappig buitengrietje.

Zo bloggen we nog wat een paar dagen voor ons vertrek, om het pas thuis in NL te versturen. En hoewel we ook wel naar “thuis” verlangen voelt het vreemd om aan huis te denken. Is dat na elf maanden nog ons thuis? We kijken tussen de palmbomen door naar de witte koppen van de aanrollende goven uit de grijze zee. Ze bulderen tegen het strand aan, dat constante geweld gaan we missen. En wat al nog meer!